We zien beelden van Syrie, kapot gebombardeerd. De gruwelen van IS. Uitgestrekte tentenkampen. Opvang in landen en gebieden die de draagkracht van deze landen ver te boven gaat. Gammele bootjes vol wanhopige mensen, verdronken kinderen.
Louise Langelaan
Beelden van de stakkers die koud en nat Europa doorploeteren op weg naar wat? Meer grensbewaking, hekken, traangas en prikkeldraad. Daar staan ze met hun kinderen. De verschrikkingen die ze moeten doorstaan. Waar is het erbarmen?
Ze noemen het ‘de vluchtelingencrisis’
Maar ze bedoelen niet dat de vluchtelingen in een crisis verkeren. Nee, dat het voor ons Nederlanders een crisis is. Het zijn er te veel. De media noemen de aantallen. Dagelijks meer vluchtelingen. Het is een crisis. En dan die geluiden in ons land, als er opvang voor deze ontredderden moet komen; niet hier! De harteloosheid, het egoïsme, het vijanddenken. We moeten ze niet. Terroristen, verkrachters, dat maken we ervan. Eigen volk eerst.
Ze noemen het ‘de vluchtelingencrisis’
Het nieuws toont ons hartverscheurende beelden. Dus heeft Nederland zijn hart gepantserd. En ik kan bijna niet geloven dat dit allemaal echt gebeurd. Ik wil het niet meer zien niet meer horen.Voel me machteloos, wat kan ik doen ?Ik heb geholpen bij de vluchtelingenopvang in de sporthal hier, bij de kinderen.
Maar de volgende dag werden ze alweer op transport gezet, naar een andere opvang, de zoveelste.
Ze noemen het ‘de vluchtelingencrisis’.
Hoezo crisis? Hebben we geen eten meer ? Krijgen we geen salaris meer? Moeten we ons huis uit? Rijden er geen treinen meer ? Is de benzine op de bon? Opstanden, plunderingen, de regering afgezet? Scholen dicht, Ziekenhuizen gesloten? Zo’n crisis?
Ze noemen het ‘de vluchtelingencrisis’.
Maar het is een morele crisis. En dat is veel erger.
Louise langelaan is schrijfster en docent bij het Humanistisch Vormingsonderwijs.
Beeld: Flickr, Creative Commons