Samira Rafaela (31) is Europarlementariër voor D66.
“Het begint al bij mijn naam. Samira is een Arabische naam die bij bepaalde groepen in de samenleving meteen herkenning oproept. Rafaela daarentegen is typisch Zuid-Amerikaans. Beide culturen zitten in mij. Mijn vader was Afrikaans, mijn moeder is Europees-Caraïbisch. Mijn ouders namen me mee naar hun werelden, zodat ik die al van kleins af aan ken. Naast mijn Ghanese, Nigeriaanse, Curaçaose en Nederlandse roots heb ik ook een Marokkaanse kant, want ik heb een half-Marokkaans broertje. Mijn Nederlandse achtergrond wordt weleens over het hoofd gezien, maar die is er wel degelijk: van moederskant heb ik een witte, Joodse, Nederlandse oma. Je hoeft niet helemaal wit te zijn om een Nederlander te zijn.
Er wordt weleens gezegd dat we tegenwoordig te veel met identiteit bezig zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Alsof identiteit niet te maken heeft met de kansen die jij krijgt in de maatschappij, alsof het geen rol speelt bij het succes dat je al dan niet wordt gegund. Een van mijn grootste drijfveren om de politiek in te gaan is dat ik die ongelijkheid zag op basis van hoe mensen eruitzien en welke achternaam ze hebben. Dan kun je mij niet wijsmaken dat identiteit er niet toe doet. Het is voor veel mensen juist heel belangrijk en daarom zouden we het er openlijk over moeten hebben.
Ik ken mijn familiegeschiedenis, ik ben me er altijd van bewust geweest dat ik iemand ben die veel verschillende identiteiten met zich meedraagt. Tegelijkertijd werd ik er als kind al mee geconfronteerd dat ik weliswaar bij al die verschillende gemeenschappen hoorde en er ook werd geaccepteerd, maar toch nooit helemaal. Dat heb ik weleens lastig gevonden, maar op een gegeven moment leerde ik ermee om te gaan, trots te zijn op al mijn kanten, en mijn gemengde identiteit te zien als een asset. Ik zal altijd op een of andere manier herinnerd worden aan het feit dat ik niet helemaal ben zoals de mensen onder wie ik mij op een bepaald moment bevind. Maar ik zou inmiddels ook niet anders meer willen, zolang ze mij tenminste accepteren om wie ik ben. Ik ben er flexibel door geworden, ik maak makkelijk contact met mensen uit allerlei culturen en heb daar in mijn werk als Europarlementariër veel profijt van. Dankzij mijn achtergrond heb ik van nature interculturele gevoeligheid en veel inlevingsvermogen. Ik begrijp vaak snel waar de ander vandaan komt. Ik ben Nederlandse, die identiteit pakt niemand me af, maar ik voel me vooral wereldburger.”
Goed verhaal?
Dit en andere journalistieke verhalen vind je in ons magazine HUMAN INC.
Lees ook wie Maartje Duin en Peggy Bouva, Jacob Oeverbeek, Charlotte Bouwman en Alexander Noordijk zeggen over wie zij zijn.
Dit artikel komt uit HUMAN INC, het journalistieke tijdschrift van het Humanistisch Verbond
Meer lezen? Er zijn twee opties:
- Word lid, dan krijg je het magazine thuisgestuurd. Lid worden kan gemakkelijk en wel hier. Je draagt dan ook gelijk bij aan een sterker, hoognodig humanistische geluid in Nederland.
- Of neem een proefexemplaar. Maak nu gebruik van de aanbieding
