JACOB OEVERBEEK (40) is humanistisch geestelijk verzorger.
“Ik ben geboren op Urk, een redelijk besloten vissersgemeenschap met een heel duidelijke identiteit: als je op het eiland bent geboren en je spreekt de taal, ben je een Urker. Bij mij was dat een beetje anders: mijn moeder was de eerste Urkse die met een kleurling trouwde, een man van Chinees-Indische afkomst. Door mijn vaders achtergrond was er binnen ons gezin altijd een stukje van buiten het eiland aanwezig. Ik hoorde hoe dorpsgenoten spraken over mensen van buiten het eiland. Over wat men hier ‘vreemden’ noemt konden mensen hard oordelen. Over Indische mensen werd openlijk gezegd dat ze ‘vies’ of ‘lui’ waren. Ik was me er altijd van bewust dat ze het dan ook voor een deel over mij hadden. Ik leefde binnen de veilige beschutting van die heel duidelijke gemeenschap, maar tegelijkertijd was ik ook voor een deel ‘vreemd’ en hoorde ik er niet helemaal bij. Ik weet hoe fijn het is om ergens bij te horen, maar tegelijkertijd heb ik ook altijd gezien dat daar een prijskaartje aan hangt. Als je ergens bij hoort, houdt dat in dat er ook mensen zijn die er niet bij horen. Wat betekent dat voor hen, vroeg ik me af. Binnen en buiten is zo een belangrijk thema in mijn leven geworden.
Goed verhaal?
Dit en andere journalistieke verhalen vind je in ons magazine HUMAN INC.
Ik wil graag openstaan voor mensen die niet mogen meedoen, om welke reden dan ook. Ik heb bij Vluchtelingenwerk gewerkt, waar ik me letterlijk met de integratie van buiten naar binnen bezighield. Als humanistisch geestelijk verzorger sta ik in de gevangenis mensen bij die buiten de maatschappij zijn gezet en buitengesloten zijn; in het verpleeghuis werk ik met mensen met dementie. Op een of andere manier kom ik altijd op plekken terecht waar ik mensen probeer te laten zien dat ze nog wel degelijk bij de gemeenschap horen. Op die plekken wil ik zijn. Of iemand nu vluchteling is of dementie heeft, daarachter schuilt een mens zoals ik. Ik word door humanistische waarden gedreven: ieder mens is van waarde en voorbij al onze onderlinge verschillen zijn wij met elkaar verbonden. Er is altijd een dimensie waarin we gelijken zijn en elkaar recht in de ogen kunnen kijken. Ik ben zelf vooral benieuwd naar mensen bij wie ik niet meteen het groene vinkje kan zetten waarnaar de meeste mensen op zoek lijken te zijn. In het contact zoeken ze vaak naar een veilige ruimte: ik geloof dit, jij ook? O gelukkig, op die grond kunnen we verder. Voor mij is het spannender om de verschillen te erkennen en dan toch de verbinding te zoeken. Dat zie ik als de uitdaging van mijn leven.”
Lees ook wie Maartje Duin en Peggy Bouva, Charlotte Bouwman, Samira Rafaela en Alexander Noordijk zeggen over wie zij zijn.
Dit artikel komt uit HUMAN INC, het journalistieke tijdschrift van het Humanistisch Verbond
Meer lezen? Er zijn twee opties:
- Word lid, dan krijg je het magazine thuisgestuurd. Lid worden kan gemakkelijk en wel hier. Je draagt dan ook gelijk bij aan een sterker, hoognodig humanistische geluid in Nederland.
- Of neem een proefexemplaar. Maak nu gebruik van de aanbieding
