Stap voor stap, schrijft hij niet zonder ironie, belandt hij in een rolstoel en als ‘het muntje verkeerd valt’, eindigt hij dement.
Henk Blanken leest voor uit Je gaat er niet dood aan – want, zegt hij, ‘het is wel een goed verhaal’. Daarna zoekt hij de discussie met de deelnemers over de vraag hoe je als demente waardig dood kunt gaan.
Na veertig jaar journalistiek – het langst bij de Volkskrant – schrijft Blanken als ‘correspondent dood & aftakeling’ voor De Correspondent over de dilemma’s rond stervenshulp bij dementie. Zijn ideeën voor een wetswijziging die een grotere rol van ‘naasten’ mogelijk moet maken, winnen langzaam terrein. ‘Mijn dood is niet van mij’, schreef hij in essays in Die Welt, De Groene en The Guardian.