Met een feest of feestelijke gebeurtenis leggen we een belangrijk moment vast. We markeren de tijd. Door te vieren krijgt het alledaagse een uniek en bijzonder karakter. We staan stil bij het mooie en uitzonderlijke van het leven. Vieren is een kunst. De volgende films leren ons iets over die kunst.
Met een feest of feestelijke gebeurtenis leggen we een belangrijk moment vast. We markeren de tijd. Door te vieren krijgt het alledaagse een uniek en bijzonder karakter. We staan stil bij het mooie en uitzonderlijke van het leven. Vieren is een kunst. De volgende films leren ons iets over die kunst.
About Time
In About time (2013) van Richard Curtis (bekend van Four weddings and a Funeral) leren we Tim kennen. Op zijn 21ste verjaardag vertrouwt zijn vader hem toe dat ze de gave delen om terug in de tijd te reizen. Als Tim in London gaat studeren maakt hij hier op een aantal momenten in zijn leven gebruik van, om de loop van zijn leven of dat van anderen te beïnvloeden. Hij bezorgt een bevriende toneelschrijver een succesvolle première van zijn toneelstuk, en zelf probeert hij door terug te gaan in de tijd de liefde van zijn leven te heroveren. De film toont mooi de vele momenten in een mensenleven die we vieren: verjaardagen, trouwen, kinderen krijgen. Al deze momenten zijn verbonden met persoonlijke verhalen. De belangrijkste boodschap van de film is echter, dat we niet moeten vergeten ook de kleine momenten te waarderen en te vieren.
Festen
Doel van het ritueel van vieren is om stil te staan bij levensgeluk. Maar hoe waarachtig is dat eigenlijk? In Festen (1998, Thomas Vinterberg) viert de familie in een afgelegen landhuis de zestigste verjaardag van Helge. De film legt het hele feest van begin tot einde vast. Vooral het uitgebreide diner waarbij vele speeches gehouden worden. Het begint met zoon Christian die zijn vader en alle aanwezige gasten confronteert met het seksuele misbruik van zijn zus Linda en hem zelf in hun jeugd. Van het ongemak dat aan tafel ontstaat blijft de rest van de film doortrokken. Het benoemen van wat tot dusver altijd verzwegen is, zet allerlei gebeurtenissen in gang. De film laat zien dat achter de schone schijn andere verhalen, sentimenten en overtuigingen schuilgaan. Het is een donkere spiegel die Vinterberg ons ophoudt. Tegelijkertijd is het een geruststelling: zo erg als dit feest, wordt het jouwe vast niet!
“ ‘Zo erg als dit feest, wordt het jouwe vast niet! ”
Sideways
In de tragikomedie Sideways (2004, Alexander Payne) gaan twee vrienden – Miles en Jack – op een vrijgezellentocht. In de week vooraf aan het huwelijk van Jack trekken ze door de wijnstreek van Californië om de bloemetjes buiten te zetten. Terwijl de gescheiden en depressieve Miles vooral in wijn geïnteresseerd is, hoopt Jack op de valreep zoveel mogelijk vrouwen te scoren. Om hun vrijheid te vieren, moeten ze de realiteit van het liefdesverdriet en het aanstaande huwelijk thuis laten. Of zoals Jack zegt, als Miles weer over zijn ex begint: we’re here to forget about that shit!” De hele onderneming ontspoort al snel. Tegelijk bloeit er iets moois op tussen Miles en Maya, een serveerster met verstand van wijn. Een gesprek tussen de twee over een bijzondere fles wijn die Miles nog thuis heeft liggen, bevat de moraal van de film: Je kunt eindeloos wachten op een bijzondere dag om die wijn te openen, maar je kunt ook omdraaien: de dag dat je die wijn opent is een bijzondere dag.
“ Je kunt eindeloos wachten op een bijzondere dag om de wijn te open. Maar je kunt het omdraaien. De dag dat je de wijn opent is een bijzondere dag. ”
Hier onthult de film zijn ware thematiek: een ode aan het leven. Iets vieren is altijd een ode of een lofzang. Dat kan zonder pretenties, doordat je de schoonheid of waarde van iets inziet. Van een mooie vriendschap, een bijzondere relatie, een goed glas wijn.
Visages, Villages
Door te vieren leg je een waardevol moment vast in de tijd, een feestelijke herinnering die je deelt met anderen. In de Franse documentaire Visages, Villages (2017, Agnès Varda en JR) trekken de 80-jarige filmmaakster Agnès en de jonge kunstenaar JR samen door Frankrijk. Ze maken fotoportretten van de mensen die ze op hun reis tegenkomen. Hun bus is een rijdende printer waar de foto’s op groot formaat uit rollen. De reusachtige portretten hangen ze op een speciale plek die verbonden is met het verhaal van de mensen. Ze maken herinneringen zichtbaar en daarin wordt altijd iets gevierd. Zo komen ze langs een verlaten mijnwerkersdorp. De huizen waarin de mijnwerkers generaties lang leefden, dreigen te worden gesloopt. De kunstenaars plakken levensgrote afbeeldingen van voormalige mijnwerkers op de gevels van de huizen. Het middelste huis van de straat bedekken ze met het portret van de bewoonster in een hommage aan haar strijd voor het behoud van de huizen. ‘On a célébrée les mineurs!’, zegt JR. We ‘vieren de mijnwerkers!’ De film is een prachtig document hoe je met creativiteit en verbeelding de menselijke ontmoeting en het leven kunt vieren.
Bekijk ook deze mooie korte online documentaire:
Born to be mild (2015, Andy Oxley, 15 minuten)
Een aantal oude mannen komt bijeen in The Dull Men’s club. Hun motto: ‘Celebrate the Ordinary!’. Vier het alledaagse! Als je dat doet, ziet de wereld er heel anders uit.
A list of posts
Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.