Aandacht voor het bestaan
Humanisten gaan ervan uit dat het aardse leven het enige is dat we hebben. Daarom hechten we bijzonder belang aan de vormgeving en invulling ervan. Inspiratie zoeken we in de natuur, in cultuur en in andere mensen. Bewust aandacht besteden aan je leven zien wij als een morele kwaliteit die moed vraagt. We kunnen en mogen van ons bestaan genieten.
Werken aan je karakter
Leven moeten we leren; ons karakter vormt zich gaandeweg. In de humanistische traditie spreken we van het ontwikkelen van ‘hogere menselijkheid’, van ‘vorming’ (Bildung) en van ‘levenskunst’. Zo geven we uitdrukking aan ons verlangen naar volledig mens-zijn en aan het streven naar een veelzijdige, evenwichtige ontplooiing.
Humanisten ervaren vorming vooral als een houding en een ideaal, en niet als een succesformule die alle problemen oplost. Ons bestaan doet zich voor met kansen en beperkingen; een levenskunstenaar zoekt met beide een goede omgang.
Goed onderwijs is gericht op: feitenkennis en technische vaardigheden, culturele ontwikkeling en persoonlijke en morele vorming. Dit goede onderwijs willen humanisten invoeren op openbare, pluriforme scholen.
Leven doe je samen
Een betekenisvol persoonlijk leven steunt op intieme en zorgzame relaties. Naast familierelaties hechten humanisten traditioneel aan vriendschappen. Vriendschappen combineren diepe verbondenheid immers met de vrije keuze voor een persoon. Juist in contact met anderen komen onze persoonlijke inzichten en visies op het leven tot uitdrukking.
Mensen kunnen van elkaar genieten, elkaar aan het lachen maken, elkaar troosten, inspireren en tot voorbeeld dienen. Je verbonden weten met andere mensen helpt om je betrokken te voelen bij je eigen leven en bij de wereld. Die betrokkenheid kan verloren gaan, maar ook weer hervonden worden.
Zin en zinloosheid
Humanisten geloven dat mensen ernaar verlangen om zin en waarde in hun leven te ervaren. Die ervaring van zin is echter niet vanzelfsprekend; in sommige omstandigheden kan het leven je zelfs zinloos voorkomen. Humanisten erkennen dit en nemen dit gevoel serieus.
Hoewel het uiteindelijk aan ieder mens is om zelf zin en betekenis te geven aan het leven, geloven wij dat mensen van elkaar kunnen leren om een zekere gevoeligheid voor de waarde van het leven te ontwikkelen.
Humanisten ondernemen steeds weer pogingen om bij te dragen aan een waardig en zinvol bestaan waarin ook verlies en verdriet hun plaats kunnen krijgen. Zij bieden andere mensen begeleiding en steun bij het tot uitdrukking brengen van de zin van hun leven.
De overheid dient zich terughoudend op te stellen op medisch-ethisch gebied. Zo zijn veel humanisten voor een ruimere interpretatie van de euthanasiewet.