Over de makers

Mariëlle Kappert en Rebekka Roozendaal

Rebekka Roozendaal en Mariëlle Kappert ontwikkelden dit spel als professional maar ook vanuit hun eigen ervaring. Allebei hebben ze een abortus gehad. Lees hier hun verhaal.

Rebekka Roozendaal

“We waren erg jong en onhandig. Er moet iets mis zijn gegaan met het condoom. Toen ik zwanger bleek te zijn, werd voor mij meteen een afspraak bij een abortuskliniek gemaakt. Maar ik had in de weken voorafgaand aan de zwangerschapstest, mooie dromen gehad over een jongetje met blonde haren en blauwe ogen. Daar kon ik niet meteen afstand van doen.

Ik voelde me opgejut. Uiteindelijk ben ik met twee vriendinnen eindeloos op het strand gaan wandelen. Na deze twee dagen voelde ik dat ik het moederschap best aan zou kunnen. Dat was een heel belangrijk moment. Ik had dat gevoel nodig om óók te kunnen denken: maar nú liever nog niet.

Mijn abortus was zoveel tegelijk: verdrietig en pijnlijk, maar ook een belangrijke stap naar volwassenheid. Mijn ervaring van de veranderingen door de zwangerschapshormonen, de eenzaamheid van alleen deze keuze maken, het los worstelen uit de druk van buitenaf, de ruimte en de verbondenheid in contact met mijn vriend en vrienden, maakten dat ik anders in het leven kwam te staan.”

Toch praatte ik er maar weinig over. Ik wilde mezelf en mijn toenmalige vriend beschermen, alsmede dat ik vond dat het na een paar maanden wel klaar moest zijn. Pas tijdens mijn studie werd ik opener. Daar wisten andere vrouwen die onbedoeld zwanger raakten me te vinden. En later, als docent Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH) begeleidde ik ook studenten die onbedoeld zwanger waren geworden. Ook nu als geestelijk verzorger,  waar ik mensen ondersteun een weg te vinden in bijzondere of breekbare levenssituaties die bij hen past, kom ik steeds opnieuw abortus-ervaringen tegen.

Om vrouwen een ruimte bieden waarin ze de eenzaamheid konden doorbreken, richtte ik samen met mijn collega Kiki Biel, een gespreksgroep op. De gesprekskaarten die Mariëlle en ik hebben ontworpen zijn gebaseerd op deze groepsgesprekken, en zijn bedoeld om vrouwen handvatten te geven om over hun ervaring in gesprek te gaan met anderen.”

Mariëlle Kappert

“In 2014 kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn (ex-)vriend, waarmee ik een week eerder de relatie had verbroken. Ik wilde nauwkeurig en integer omgaan met het maken van de keuze en worstelde heel erg met de vraag of ik het aan hem moest vertellen. Ik wilde recht doen aan de context maar ook aan mezelf. Het voelde primair als mijn keuze en niet meer als een van ons.

Ik visualiseerde hoe mijn leven eruit zou zien bij het behouden of afbreken van de zwangerschap. Ik heb ik een brief aan mezelf geschreven met alle voors en tegens. Zo werd het voor mij heel helder: Ik wil een abortus. Omdat ik op het moment van besluit in het buitenland woonde, en werd geconfronteerd met het feit dat niet alle landen even ruimdenkend zijn, vertrok ik naar Nederland. Ik voelde me heel dankbaar dat ik deze keuze had alsmede het recht op veilige zorg.

Na de abortus had ik sterk de behoefte om deze ervaring goed te verwerken en wilde graag praten met lotgenoten. Mijn zoektocht naar andere vrouwen in mijn omgeving leverde niets op. Ik deed een online schrijfopdracht maar dit bleek niet voldoende om mijn keuze een betekenis te geven. Hoewel ik niet alleen was, voelde ik me toch erg eenzaam. Voor mij was het een ingrijpende ervaring en ik had behoefte aan deze te delen met mensen die het ook hebben meegemaakt en weten hoe het voelt.

Toen kruiste een gespreksgroep op sociale media mijn pad. De moedige dames die ik daar ontmoette, hebben mij enorm geholpen. Door te luisteren naar hun verhalen, heb ik de complexiteit van mijn eigen situatie kunnen (h)erkennen en mijn keuze nog beter kunnen accepteren. Het was fijn te ervaren dat andere vrouwen na afloop ook regelmatig met hun keuze voor abortus bezig waren, sommigen zelfs nog jaren later. En dat dezelfde thema’s bij iedereen speelden, zij het voor ieder op een andere manier. Het bekijken van je ervaring door een andere bril werkt relativerend en bovenal helend.

Ik wilde ook iets doen met mijn verhaal en ben me gaan verdiepen in rouw en verlies. In mijn werk als identiteitsbegeleider kan ik veel betekenen voor anderen, maar met deze gesprekskaarten kan ik specifiek mijn eigen ervaring inzetten om andere hetzelfde te bieden wat ik heb mogen ontvangen: vanuit verbinding met anderen je eigen ervaring betekenis geven.”