Hoop als morele verplichting: steun het kerkasiel in Kampen
Al maanden biedt de Protestantse Gemeente in Kampen kerkasiel aan de familie Babayants – een Oezbeeks gezin dat na 11 jaar in Nederland dreigt te worden uitgezet. Dit is niet alleen een bureaucratisch falen, het is onrecht. In de nacht van 11 op 12 maart sprak onze directeur, Robbert Bodegraven, tijdens de kerkdienst, over hoop. Hoop op gerechtigheid, hoop op een menselijker asielbeleid, hoop op een toekomst waarin niemand ontheemd raakt.
Robbert Bodegraven deelde in Kampen de volgende woorden over hoop:
Hoop
Diep in onszelf dragen wij de hoop.
Als dat niet het geval is,
is er geen hoop meer.
Hoop is een kwaliteit van de ziel
en hangt niet af
van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet voorspellen
of vooruitzien.
Het is een gerichtheid van de geest,
een gerichtheid van het hart,
voorbij de horizon verankerd.
Hoop in deze diepe en krachtige betekenis
is niet hetzelfde als vreugde
omdat alles goed gaat
of bereidheid je in te zetten
voor wat succes heeft.
Hoop is ergens voor werken
omdat het goed is,
niet alleen
omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde als optimisme.
Evenmin de overtuiging
dat iets goed zal aflopen.
Wel de zekerheid dat iets zinvol is
ongeacht de afloop,
het resultaat.
Vrij naar het werk van Vaclav Havel
De voortdurende kerkdienst in Kampen, waarbij zowel gelovige als niet-gelovige vrijwilligers zich inzetten voor de familie Babayants, is een levend voorbeeld van deze hoop. Het laat zien dat solidariteit en rechtvaardigheid boven religieuze en ideologische verschillen uitstijgen. Waar bureaucratische regels falen, staan mensen op om een baken van menselijkheid te zijn.
Hoop in actie: de kracht van samenwerking
Het Humanistisch Verbond heeft zich solidair verklaard met de inspanningen in Kampen. Niet vanuit een religieus perspectief, maar vanuit een gedeelde overtuiging dat ieder mens recht heeft op een veilig bestaan. Hoop betekent hier niet een naïeve verwachting dat alles goed zal aflopen, maar een bewuste keuze om op te komen voor wat juist is.
Naast het Humanistisch Verbond ondersteunen ook andere organisaties en kerkgemeenschappen de actie. De Raad van Kerken heeft een dringend beroep gedaan op staatssecretaris Marjolein Faber om een uitzondering te maken voor het gezin. Lokale en landelijke politici hebben de situatie aangekaart in de Tweede Kamer. In de samenleving groeit (hopelijk) het besef dat asielbeleid niet alleen om regels draait, maar vooral om mensenlevens.
Wat kunnen we doen?
Hoop wordt pas betekenisvol als het wordt omgezet in actie. Er zijn verschillende manieren om de familie Babayants te steunen:
- Vrijwilligerswerk: Schenk koffie of help de voortdurende kerkdienst draaiende te houden.
- Publieke steun: Laat je stem horen via sociale media en onderteken petities.
- Politieke druk: Benader politici en roep op tot een humaner asielbeleid.
“ Hoop is een morele verplichting. Hoop betekent niet passief wachten, maar actief bouwen aan een wereld waarin rechtvaardigheid en medemenselijkheid leidend zijn. ”
‘Ik ga niet weg totdat er een kinderpardon komt’
In Nederland geboren of gewortelde kinderen die met politiemacht worden opgehaald en via detentiecentra worden uitgezet: daar moet nu een eind aan komen. Dat vindt Eduard Disch (79) uit Maastricht, Humanistisch Verbond-lid en gepensioneerd directeur van een daklozenopvang. ‘Kinderen mogen nooit en te nimmer de dupe worden van het handelen van volwassenen.’
