Wat doet een humanistisch geestelijk raadsman in Uruzgan? Norbert de Kooter vertelt er op zijn weblog ‘Raadsman in Uruzgan’ van alles over. Het Humanistisch Verbond interviewt de humanistisch geestelijk raadsman als hij halverwege zijn uitzending is. ‘Ik stel reflectieve vragen.’
‘Ik ben als geestelijk verzorger vanuit mijn levensbeschouwelijke, op reflectie gerichte benadering aanwezig en probeer om mensen te ondersteunen op het gebied van levensvragen.’ Zo vat humanistisch geestelijk raadsman Norbert de Kooter zijn werk in Uruzgan samen. In maart 2006 vertrekt de eerste groep Nederlandse militairen naar het zuiden van Afghanistan. In december 2007 arriveert Norbert de Kooter bij Kamp Holland in Tarin Kowt, waar hij vier maanden lang geestelijke verzorging biedt aan de duizend Nederlandse manschappen die er zijn gestationeerd.
‘Ik probeer in mijn werk als humanistisch geestelijk verzorger zo goed mogelijk aan te sluiten bij de leefwereld van de eenheden op Kamp Holland en daarbuiten,’ vertelt De Kooter over zijn werkzaamheden in Uruzgan. ‘Ik loop een dag mee in het ziekenhuis of bij de monteurs, en ik ga mee met een eenheid naar een buitenpost of op patrouille. Ik doe dit om zelf meer gevoel te krijgen bij het leven en werk van de mensen voor wie ik werk, en ook om mijn bekendheid onder de manschappen te vergroten.’ De actieve benadering heeft succes: de militairen waarderen De Kooters interesse in hun welzijn, en de drempel voor een gesprek wordt verlaagd.
De gesprekken die de humanistisch geestelijk raadsman voert met militairen en andere collega’s in Kamp Holland bestaan voor het grootste deel uit wat De Kooter omschrijft als ‘niet probleem gerichte contacten’. Het gaat er om dat de raadsman aanwezig is, meeloopt op de werkvloer en interesse toont voor wat er gebeurt. ‘Natuurlijk gaat een gesprek met mij, ook in de wandelgangen, over andere zaken dan collega’s onderling bespreken. Ik stel reflectieve vragen: ik vraag naar de beleving, wil weten hoe mensen de missie ervaren, het gemis van thuis, of ze zich goed voelen in de uitzending en hoe ze daar mee omgaan.’
De levensvragen die De Kooter krijgt voorgeschoteld zijn niet onder één noemer te vangen. Veel gespreksthema’s gaan over de zin en onzin van de missie in relatie tot het werk dat de militairen doen. Maar er worden ook vragen gesteld over het militaire bestaan in algemene zin (‘vaak in combinatie met de vraag of dit leven wel past bij de persoon met wie ik spreek’) en vragen die te maken hebben met persoonlijke omstandigheden of ontwikkelingen in de thuissituatie, zoals ouders die zich zorgen maken, vriendinnen die het moeilijk hebben of juist niet, vrienden met wie iets gebeurt. En gebeurtenissen in de groep of eenheid waartoe iemand behoort geven ook nog wel eens aanleiding tot een gesprek, bijvoorbeeld als iemand niet optimaal functioneert, zich gefrustreerd voelt over opdrachten, of onvoldoende middelen tot zijn beschikking heeft.
De afscheidsceremonie voor de twee militairen die op 12 januari 2008 sneuvelden, en de opvang van de eenheden die bij de actie betrokken waren, noemt De Kooter de grootste uitdaging waarmee hij tot nu toe tijdens zijn uitzending naar Uruzgan is geconfronteerd. Soldaat der eerste klasse Wesley Schol en korporaal Aldert Poortema waren gestationeerd in Kamp Deh Rawod, veertig kilometer van Kamp Holland in Tarin Kowt. ‘De impact is enorm. Er ontstaat een veelheid aan emoties en er is een grote druk om zaken goed en snel te regelen. De gesprekken met eenheden die bij de actie betrokken waren, zijn zeer intensief. Je probeert er voor iedereen te zijn, maar ondertussen moet er ook een afscheidsceremonie worden georganiseerd.’
‘Aldert en Wesley: Respect’, schrijft De Kooter op 18 januari op zijn weblog over de afscheidsceremonie. ‘De gegevens waarop ik mijn toespraak baseer, zijn altijd beperkt. Toch probeer ik zoveel mogelijk recht te doen aan de persoon: hoe hij was voor zijn collega’s, maar ook voor de familie en vrienden thuis die de ceremonie op video kunnen zien,’ zegt De Kooter nu. ‘Als er dan enkele honderden mensen staan te luisteren, ben je opgelucht dat alles loopt zoals gepland: dat de muziek op tijd start, dat de fotopresentatie die is gemaakt door collega’s goed loopt, en dat de bijdragen van sprekers goed bij elkaar aansluiten. Hoe intensief de dagen dan ook zijn, het levert voldoening en bevrediging op wanneer je een bijdrage kunt leveren aan het afscheid.’
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.