“Ik heb altijd geweten dat ik geadopteerd ben, en dat mijn beide biologische ouders dat óók waren. Ik vond het niet erg dat ik na mijn geboorte meteen was afgestaan, maar wat ik ook altijd wist was dat die keten van mensen die maar kinderen kregen terwijl ze er niet voor konden of wilden zorgen bij mij ging stoppen. Als ik later kinderen zou krijgen, ging ik die zelf opvoeden. Als ik dat om een of andere reden niet zou kunnen, kwam er geen kind.
Toen ik op mijn twintigste na de eerste keer seks met mijn nieuwe vriendje zwanger bleek te zijn, werd dit voornemen aan de realiteit getoetst. Was ik al in staat om een goede moeder te zijn? Ik was een tweedejaars studente, zonder idee van hoe mijn leven eruit ging zien. Het nieuwe vriendje was vijf jaar ouder, een stuk verder in zijn studie en al vond hij dat het mijn beslissing moest zijn: een baby leek hem wel leuk. We konden een kamertje maken in de diepe kast in onze in onderverhuur bewoonde tweekamerwoning twee-hoog-links-achter, zei hij, geen enkel probleem.
Soms liet ik me meeslepen door zijn romantische voorstellingen, maar de twijfel was er ook steeds. We kenden elkaar nog maar zes weken. Als we uit elkaar zouden gaan, wist ik uit de feministische literatuur wat er dan waarschijnlijk ging gebeuren: ik zou in mijn eentje voor het kind moeten zorgen. Waar ging ik dan wonen? Hoe ging ik ons onderhouden? Het voelde uiteindelijk niet veilig genoeg – niet voor mij en zeker niet voor het kind in wording. Ieder ook maar een beetje ongewenst kind voor wie niet goed genoeg wordt gezorgd, is er een te veel. Zó werd mijn keten niet verbroken.
Stop intimidatie bij abortusklinieken
Zeg ja tegen bufferzones
Het werd dus een abortus. Daarna ging het leven gewoon verder. Voorafgaand aan de ingreep had ik het er met veel mensen over gehad, maar nu was iedereen inclusief het vriendje klaar met het onderwerp, terwijl ik er juist toen over wilde praten. Spijt had ik niet, maar het was soms alsof ik stikte. Dat veranderde toen ik een half jaar later twee dagen in de week op twee kleine jongetjes ging passen. Na die vaak uitputtende dagen fietste ik algauw opgelucht terug naar mijn eigen vrije studentenleventje, waarin ik kon doen en laten wat ik wilde. Toen wist ik het helemaal zeker. Het was een goede beslissing geweest, die abortus: ik was nog niet klaar voor het moederschap.”
Dit interview is eerder verschenen in ons magazine HUMAN INC.
Waarom maken wij ons druk over het abortusklimaat in Nederland?
In Nederland is toch alles rond abortus goed geregeld? Wat betreft wetgeving zeker, maar ook hier proberen conservatieve krachten de abortuspraktijk in een negatief daglicht te plaatsen. Zij zijn volledig gericht op het terugdraaien van verworven vrijheden en rechten. Lees in ons abortusdossier wat we doen om de vrije keuze te beschermen.
