Humanistisch raadsvrouw Heleen is geland in Jordanië. Ze is mee op luchtmachtmissie tegen IS en staat militairen met raad en daad bij. De komende maanden blogt zij over haar werk en leven. De eerste gaat over post. “Eenzaamheid, verlatenheid, geliefd willen zijn? De post is meedogenloos.”
“Post is binnen”. De vlag met deze boodschap wappert in de avondwind die de warmte uit ‘Snow City’ blaast. Ik ben in Jordanië en als humanistisch raadsvrouw mee met een luchtmachtmissie tegen IS. Nederland is hier het hele kalenderjaar, met vier F-16’s en veel meer militairen.
We zijn in een klein kampement met witte kiezels, op een militaire luchtmachtbasis in een woestijn. Welke precies mag ik niet zeggen. Ik ben mee met het tweede detachement van een reeks van vier. De afgelopen tijd is onze missie regelmatig in het nieuws geweest. Als Nederland bombardeert boven Irak en Syrië, zijn ‘onze jongens’ daarbij betrokken.
Snow City
Snow City, een postzegeltje Nederland. Daar slapen, eten en recreëren wij. Werken doen de meesten van ons elders op de basis. Bijvoorbeeld op de strip, waar de jachtvliegers met hun kisten opstijgen en landen. Of op de MOAT, de plek waar wapens en munitie worden bewaard. Ik heb mijn kantoortje hier wel.
Samenleven op een postzegel. Militairen zijn daarin getraind. Desondanks is het toch interessant te volgen wat er gebeurt. Want ook militairen snurken, laten sporen na in de wasbak en op de toiletten. En omdat de diensten onregelmatig zijn en onze ‘slaapfabs’ erg gehorig, gaat het wel eens mis. En mensen die niet of slecht kunnen slapen krijgen korte lontjes. Zeker als hun slaaptekort door collega’s komt die in hun ogen te hard praten of lopen. Interventies, ook door mij, zijn dan nodig. Maar nu – we zijn dik twee weken onderweg – lijkt het goed te gaan. Het eten is uitstekend, er is veel werk, sport en spel is ingeregeld. En ook wifi doet het, voor de contacten met thuis. De behoeftenpiramide van Maslov is vervuld.
En dan hangt er die vlag! We kunnen allemaal gratis bellen, skypen en facetimen. We kunnen mailen, appen en op facebook. Maar echte post doet iets met deze stoere militairen in hun ‘desert’-uniformen. Ze haasten zich naar de postkamer. De gym, met gasten die hun spieren tot enorme proporties hebben opgepompt, loopt leeg. Ter plekke is het een drukte van jewelste. Er zijn collega’s met drie, vier pakketjes en een stapel brieven, ze glimmen van geluk. Anderen hebben een enkele envelop, de teleurstelling is zichtbaar. En dan is er die enkeling die niets ontvangt. Daar is aandacht voor: “ach joh, we zijn er nog niet zo lang, de volgende keer krijg je dubbel”. Het gezicht van deze collega vertrekt verder, de morele steun ten spijt. Hij slikt: “ach, ik had eigenlijk ook niets verwacht”.
Pakjesavond
Ik denk aan vroeger, pakjesavond. Als je niet kreeg wat je had verwacht. Ging die teleurstelling om de cadeautjes zelf, of om iets diepers? Houden mijn ouders van me? Doe ik er toe? Ik kijk naar de militairen met een schamele oogst. Verbeeld ik het me of zie ik een haast existentiële pijn? Eenzaamheid, verlatenheid, geliefd willen zijn? De post is meedogenloos.
Drie maanden op missie. Voor veel mensen een groot plezier, voor sommigen een realisatie wat de staat van hun leven is. Ik neem mij voor hier in het bezinningsmoment van komend weekend eens aandacht aan te besteden. Maar eerst ga ik bedenken welke woorden ik ga uitspreken bij een aanstaande herdenking van gevallen landmachtcollega’s, nu tien jaar geleden in Afghanistan. Wat een bijzondere rol mag ik hier vervullen.
Heleen was bedrijfsjurist in Amsterdam. Na een omscholing aan de Universiteit voor Humanistiek is ze als geestelijk verzorger gaan werken bij Defensie. Na een tienweekse opleiding op de KMA (Koninklijke Militaire Academie) is ze geplaatst op de Militaire Vliegbasis Leeuwarden. Ze blogt voor het Humanistisch Verbond over haar eerste uitzending in het Middenoosten. Ze is 44 jaar en woont in Amsterdam
Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.
"*" geeft vereiste velden aan