Bij Hooghalen loopt een rustieke oude Drentse weg van de spoorwegovergang naar het oosten. Hier liepen ruim 70 jaar geleden 100.000 Nederlanders – jongeren, bejaarden, ouders en kinderen – met hun schamele bagage, in de illusie dat het met hen misschien wel los zou lopen.
Vanaf station Haren buigt een spoortje af in de richting van Waterhuizen naar Nieuweschans. Hoeveel mensen beseffen nog dat langs dit spoortje diezelfde 100.000 landgenoten in goederentreinen uit hun vaderland zijn weggevoerd naar onbekende verten, op weg naar hun dood?
Nu zijn er elke dag tienduizenden verkleumde, hongerige mannen, vrouwen en kinderen die in hun vaderland al wat hun lief is hebben achtergelaten. Zij zijn in het niemandsland op de vlucht voor oorlog en armoede, in de hoop op veiligheid, vrijheid en een betere toekomst. Bij de aanblik van deze wanhopige mensen met hun angstig schreiende kinderen in hun armen of op de schouders, in de duisternis wadend door rivieren, slapend in modder en sneeuw, opgejaagd langs prikkeldraad, sla ik voor het eerst van mijn leven mijn handen voor de ogen bij de tv.
Tegelijkertijd dansen honderdduizenden welvarende jonge mensen, opgepept door partydrugs, op een vulkaan van monotone dreunmuziek op Amsterdamse pleinen, als een ultieme uiting van hun recht op persoonlijke vrijheid en persoonlijk geluk. In het publieke debat menen opgewonden jongelui zo luidruchtig en agressief hun vrijheid van meningsuiting te moeten ventileren, dat andersdenkende, vredelievende mensen onder politie-escorte in veiligheid moeten worden gebracht.
Op een zonnige zondagmiddag fiets ik door een rustige straat op weg naar de supermarkt. Voor mij uit zie ik een jong gezin: vader, moeder, twee kleine kinderen. Ze wandelen op hun gemak midden op de rijweg. Bij het naderen rinkel ik als rechtgeaard Hollander maar even met mijn fietsbel. Ze kijken verwonderd om, maar doen geen stap opzij. Ik kijk verwonderd terug. Zo te zien zijn ze niet hier geboren. Bij AH vertelt een vriendin: "Gisteren zijn hier de eerste asielzoekers aangekomen in de noodopvang." Vandaag zie ik de kleur van de wijk verschieten van overwegend wit in alle kleuren van de humane regenboog. Welkom in Nederland.
Dick Prak, Humanistisch Verbond Groningen
Ver weg / Dichtbij
Hoe grijpt de wereldproblematiek, ver weg en dichtbij, in op uw leven? Hoe zet je gevoelens van onmacht en woede om in actie. Is er een grens aan betrokkenheid? Met wie en hoe gaat je in debat? Hoe kun je wereldburger zijn als je uitgaat van universele mensenrechten. We zijn zeer benieuwd naar verhalen van leden en niet-leden over dit thema. Stuur uw ervaringen op in een persoonlijk verhaal of blog van maximaal 300 woorden naar [email protected]