Alweer twee jaar geleden zond de Human Omroep een documentaire uit over een vrouw die klaar was met haar leven. Ze was diep in de tachtig en hoewel ze zowel fysiek als mentaal nog zeer krachtig oogde, had ze een diepe doodswens. Je moet die film gezien hebben om daarin te geloven. Ik heb die film gezien, en ik geloof erin.
Sterker, ik kreeg een nog diepere afkeer van al die pogingen om de authenticiteit van zo’n doodswens te ontkennen en die te reduceren tot iets anders.
Sedert medio 2010 hebben meer dan 120.000 Nederlanders de petitie van de stichting Uit Vrije Wil over Voltooid Leven ondertekend. De bedoeling is dat er nieuwe wetgeving komt, volgens welke mensen zelf kunnen beschikken over hun levenseinde, indien ze echt van mening zijn en overtuigend kunnen aantonen dat ze echt klaar met leven zijn. Die wetgeving is er helaas niet van gekomen, omdat zowel het toenmalige als ook het huidige kabinet een dergelijk wetsvoorstel niet in behandeling heeft genomen. Officieel heet het dat het nog veel te vroeg is voor zo’n wetsvoorstel, dat de plannen nog niet rijp zijn en dat er eerst nog veel onderzoek en studie zal moeten worden verricht.
Dat is natuurlijk flauwekul. Er komt geen nieuwe wetgeving, omdat de partijen die het begrip ‘vrijheid’ hoog in hun vaandel voeren, nog altijd toegeven aan de christelijke partijen en op die manier een zaak van levensbelang (!) verkwanselen. Voor wie het niet weet: voor veel traditionele christenen is het leven een gift, en die mogen we blijkbaar niet aan de Heer teruggeven. Over barmhartigheid gesproken…
Ik weet heel goed dat het begrip ‘voltooid leven’ niet onproblematisch is. Maar ik weet even goed dat daar wel degelijk een realiteit aan beantwoordt. Veel mensen worden veel ouder dan ooit. Net als veel humanisten vind ik het leven ook een prachtig geschenk. Maar er kan voor elk mens een punt komen waarop hij klaar is met zijn leven en dan zijn alle mogelijkheden uitgeput. Dan kun je zelfs niet langer passief de rol spelen om er voor anderen te zijn. Alleen al uit barmhartigheid hebben we een nieuwe ars moriendi nodig.
O ja, die mevrouw heeft ten slotte in arren moede een plastic zak over haar hoofd gedaan.