Kan haat zo diep ingekapseld zijn bij een mens dat er niets meer aan te doen valt? Dat is de vraag in deze discussie bij ‘Gawie Weet Raad’ op Facebook. De aanleiding: een column in NRC Handelsblad waarin Bas Heijne de werking van haat in ‘Hollandse humor over minderheden’ bespreekt.
Als voorbeeld geeft Heijne het inmiddels beruchte Pownews-interview waarin PVV-baas Martin Bosma een gediscrimineerde ‘neger’ nadoet. Een voorbeeld van ‘ingesleten haat’? vraagt Marein Baas vervolgens in de discussie. Het antwoord spreekt voor zich. Maar kan zo’n soort haat ook overwonnen worden?
Haat
Martin Bosma zal in de Amerikaan Johnny Brock een geestverwant vinden. Een man zo vervuld van haat jegens ‘de ander’ dat hij zelfs van zijn eigen zoontje niets wil weten. De reden: het kind heeft een Chinees uiterlijk.
We schrijven midden jaren vijftig, de nadagen van de Eerste Indochinese Oorlog. Een groepje soldaten van de Franse Vreemdelingenlegioen onder leiding van de Amerikaanse huursoldaat Brock krijgt de opdracht een Chinese explosievenopslag te vernietigen.
‘Lucky Legs’
Hierbij worden ze geholpen door ‘Lucky Legs’, een beeldschone vrouw van Chinees-Amerikaanse afkomst, tevens echtgenote van Brock. Jaren geleden is de relatie kapot gegaan tijdens de geboorte van hun kind.
Toen Brock zag dat de baby een Chinees uiterlijk had, keerde hij moeder en kind de rug toe. In zijn zoontje zag hij alleen de vijand. Want ‘spleetogen’. Haat maakte zich meester van hem.
Voor ‘China Gate’ (1957) van Samuel Fuller schreef Nat King Cole, die zelf een rol van een Amerikaanse soldaat in de film vertolkt, dit nummer waarin hij zingt over de vraag of een mens ooit rust zal vinden wanneer hij zoals Brock verscheurd is tussen haat en liefde – haat jegens zijn eigen kind, liefde voor de moeder van het kind.
Wanneer Lucky (Angie Dickenson) na jaren van verwijdering weer in contact komt met Brock (Gene Barry) is duidelijk dat ze getekend is door jaren van pijn en cynisme. Ook in haar broeit haat – jegens de man van wie ze houdt.
Levenslessen
Haar frustratie is dat Brock er niet toe in staat lijkt levenslessen te leren. Aanpassing en verandering zitten er voor hem niet in. Woedend zegt ze tegen de stoere G.I.: “You’re not tough enough to handle life.” Maar wanneer Lucky aan het einde van de film haar eigen leven geeft zodat haar zoontje vrijheid kan proeven, breekt er iets in Brock. Hij ziet zijn eigen falen onder ogen. Hij realiseert zich dat hij zijn leven lang een gevangene was van zijn eigen vooroordelen.
De soldaat, nu nog harder geconfronteerd met het feit dat het Chinese jongetje zijn bloed heeft, neemt de zorg voor het kind op zich.
Maar wat een harde les: de film illustreert de destructieve effecten van een soort haat dat zo diep zit dat zelfs de romantische liefde kapot gaat.
Tags: #Discriminatie #diversiteit #Film, boeken en TV
VIDEO HIER
A list of posts
Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.