“Laat de rouw toe, zeg ik altijd.”
Kita Lebesque uit het Friese Pingjum is net begonnen als humanistisch uitvaartbegeleider. Wat houdt het werk in en wat maakt het zo bijzonder om te doen?
“Toen mijn 94-jarige moeder overleed, was dat in mijn ogen niet waardig. Ze had een voltooid leven, maar als heidens meisje, katholiek geworden voor mijn vader, kon dat in haar ogen niet zomaar geëindigd worden met euthanasie. Uiteindelijk is ze gestopt met eten, dat was een zware dood. Waarom kan een mens niet waardig sterven?
Zelfbeschikking over het leven, maar ook over de dood, vind ik belangrijk. Ik heb daarom bewust voor het humanisme gekozen toen ik besloot spreker te worden op uitvaarten. Als het kan, neem ik het humanisme mee in de verhalen die ik vertel tijdens de dienst, maar ik ga niet preken.
Mijn naam Kita betekent ‘wij’ in het Maleis, ik ben wel een wij-mens, ben graag onder de mensen. Dat ben ik nu vaak met dit vrijwilligerswerk. Ik sta stand-by en neem nabestaanden de stress rond een uitvaart uit handen. Niet iedereen vindt het even gemakkelijk om te praten. Nu die zorg weg is, omdat ik het in memoriam vertel, is er veel meer ruimte voor de rouw. Dat is ook heel belangrijk. Laat de rouw toe, zeg ik altijd. Huilen van geluk juichen we toe, wie huilt van verdriet krijgt gelijk een zakdoek aangereikt. Waarom? Tranen zijn goed.
“ Zelfbeschikking over het leven, maar ook over de dood, vind ik belangrijk. Ik heb daarom bewust voor het humanisme gekozen toen ik besloot spreker te worden op uitvaarten. ”
In dit werk moet je vragen durven stellen. Ik ben 20 jaar loopbaanadviseur geweest en durf dat wel. Door vragen te stellen komt juist dát naar voren wat gezegd moet worden. Niet alleen maar: vader was lief en zo aardig, maar ook: vader was wel eens stil. Op die momenten vraag ik door. Pas dan krijg je een compleet beeld van de overledene. Na het gesprek ga ik schrijven, ik leg het weg, corrigeer en stuur het naar de familie ter inzage. Uiteindelijk schrijf je een tekst van ongeveer 1500 woorden. Ik begin niet met: meneer is in 1934 geboren en is negentig jaar geworden. Ik laat me inspireren door gedichten en gebruik metaforen. Zo heb ik eens een verhaal geschreven over een treinreis voor mensen die van Limburg naar Friesland waren verhuisd en af en toe heimwee hadden. Zelf kom ik ook uit Limburg. Toen sprak ik zowel een woordje Fries als Limburgs. Dat sloeg aan.”
Deel deze pagina
Meer over uitvaartbegeleiding en een betekenisvol, waardig afscheid:
Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.