Wat vind je belangrijk, wat geeft je leven zin? Hoe ga je om met de mooie en lastige dingen in het leven? Dit zijn typisch vragen waar een humanist bij stilstaat. Het antwoord op deze vragen is voor iedereen anders. Dat wil niet zeggen dat je het allemaal alleen hoeft te verzinnen. Laat je inspireren door mensen die leven als humanist. Deze keer: lid en glaskunstenares Carry Wevers.
Wanneer besefte je dat je humanist bent?
‘Ik was toen al wel veertig. Voor die tijd was ik meer bezig met werk en de praktische dingen van het leven. Ik heb toen wat publicaties gelezen en herkende me erin.’
Wat betekent humanisme voor jou?
‘Humanisme is proberen bewust te leven, zorgen dat je geïnformeerd bent. Het helpt je begrijpen waarom bepaalde dingen gebeuren en waarom iets een bepaalde richting op gaat. Ook ben ik meestal vroeg op de hoogte van zaken die spelen. Menigeen was verbaasd door de oorlog in Oekraïne, maar ik zat er al weken op te wachten. China doet overigens precies hetzelfde. Die Nieuwe Zijderoute is helemaal niet zo romantisch, die is echt bedoeld om de macht over de wereld te krijgen.’
Wie of wat kan wel wat humanisme gebruiken?
Lachend: ‘Rutte. Zijn politiek is heel erg gestoeld op egoïsme en daar heb ik veel moeite mee. Het lijkt wel of hij geen geweten heeft zoals hij aantoonbaar zit te liegen op televisie. Ze zijn alleen maar met beeldvorming bezig. Ik vind ook dat Nederland heel hoog van de toren blaast als het gaat om andere landen de les lezen, terwijl voor de zwakkeren in onze eigen samenleving zo slecht wordt gezorgd. Om eerlijk te zijn vind ik Nederland eigenlijk niet meer zo’n beschaafd land.’
Wat is een wijze levensles die je hebt geleerd?
‘Dat het belangrijk is om te leven zoals je zelf wil. Je hoeft niet te doen wat je ouders deden, dat zag ik op een gegeven moment wel in. Dat begon eigenlijk al toen ik vroeger bij andere kinderen thuis kwam en zag hoe relaxed hun moeders omgingen met bijvoorbeeld een keukentafel vol rommel na het eten. Die ruimden de tafel op, ging stofzuigen en maakten er geen woord over vuil. Mijn moeder was nooit zo ontspannen. Oh wee als je knoeide. Die andere moeders leerden me dat het niet belangrijk is om zo met uiterlijkheden bezig te zijn. Het maakt echt niet uit wat de buren vinden.’
Insjallah, mevrouw: Ontmoetingen (z)onder de boerka
Annemie Struyf, met foto’s van Lieve Blancquaert
‘Dit fotoboek is gevuld met portretten van Afghaanse vrouwen. Je leest hun levensverhaal en ziet ze met en zonder boerka. Een van de vrouwen houdt de afgenomen boerka nog steeds voor haar gezicht en heeft zelfs haar ringen afgedaan omdat ze bang is dat haar man haar zou herkennen. Dat greep mij erg aan. Hoe beperkt is je zichtveld bovendien wanneer je door zo’n rastertje moet kijken? Net een gevangenis. Wat mogen en kunnen wij dan veel.’
Waar ben je in je leven anders over gaan denken?
‘Van nature ben ik nogal eenduidig. Ik denk dat ik in mijn leven genuanceerder over dingen ben gaan denken. Door het lezen van een Duits boek over de oorlog besefte ik dat niet altijd alles zwart-wit is. Je kunt in een situatie terechtkomen die je niet verwacht waarbij je ineens beslissingen moet nemen waarvan je later denkt, ik kon niet anders. Soms moet je kiezen tussen kwaden. En je kunt niet ervan uitgaan dat je altijd het goede zal kiezen. Dat heb ik mij wel gerealiseerd in de loop der tijd.’
Wat wil jij de wereld nalaten?
‘Ik voel me slechts een klein radartje, maar ik probeer hier en daar wel dingetjes te doen. Daarbij komt mijn oude functie als personeelsfunctionaris nog wel eens van pas. Eind 2008 ben ik met MS gediagnosticeerd. Inmiddels ben ik actief op een MS-forum en daar adviseer ik leden, bijvoorbeeld als ze via het UWV naar een verzekeringsarts moeten. Dan vertel ik ze waar ze op moeten letten tijdens zo’n gesprek. Verder ben ik actief bij de Katholieke Bond voor Ouderen. Dat is niet enkel een sjoelclub maar ook echt een plek waar mensen terechtkunnen voor hulp.’
Wat zijn jouw ideeën over de dood?
‘Ik ga uit van het leven hier, voor mijn gevoel is er daarna niks. Ook al gebeuren er soms wel dingen dat je denkt, zou dit nou toeval zijn? Sinds ik ziek ben, ben ik er ook niet meer bang voor. Ik liep al jarenlang rond met klachten, maar toen werd het zo erg dat ik tijdens het lopen de muren moest vasthouden. Toch maakte ik me niet zo’n zorgen, want ik had geen pijn. Ik ben ook voorbereid op de dood: wanneer het voelt dat ik er klaar mee ben, wil ik daar ook zelf over kunnen beslissen.’
Als er een Humanist van het Jaar-award zou zijn, aan wie zou jij die uitreiken?
‘Ik vind die Zelensky wel een verstandige man. Hij blijft in zijn land en steunt zijn volk, dat vind ik bewonderingswaardig. Die krijgt hem dit jaar, hoe het ook afloopt.’
