Minder machteloos: Wouter Waayer  

WOUTER WAAYER (35), winnaar van de Vegan Award 2024, manifesteert zich op Instagram (@wouterwaayer) als vegan boerenzoon. 

‘Mijn vader heeft een boerderij met 250 vleeskalveren. Kalfjes komen met drie maanden van een boerderij met melkvee naar de onze. Als ze zes maanden oud zijn gaan ze door naar de slacht. Als kind wist ik niet beter. De eerste keer dat ik erbij stilstond, was toen ik een knuffelkalfje kreeg. Ik zal een jaar of zes zijn geweest. Het was een stiertje, maar
ik noemde hem Liesje. Ik knuffelde veel met Liesje, ik sliep ook weleens bij hem in de
stal. Maar op een dag was hij ineens weg. Ik begreep er niks van. ‘Waar is Liesje?’ vroeg
ik aan mijn vader. Hij ontweek die vraag natuurlijk een beetje en zei iets als: ‘Liesje is nu op een andere plek waar ze het ook heel leuk heeft.’ ‘Maar waarom kan hij dan niet terugkomen?’, vroeg ik. ‘Hier had hij het toch ook heel leuk?’ Maar Liesje was weg en kwam niet meer terug. Het was het eerste besef dat er ook dingen aan de boerderij waren die ik niet fijn vond.

Naarmate ik ouder werd ging ik meer vragen stellen aan mijn vader. Wat hij eigenlijk leuk vond aan de boerderij, bijvoorbeeld. Hij zorgde voor die kalfjes, hij zei altijd dat hijvan ze hield, maar toch stuurde hij ze na drie maanden naar de slacht. Het antwoord was: ‘Zo gaat het nu eenmaal.’ Bij mij vond een soort cognitieve dissonantie plaats: ik hield van dieren én ik at vlees. Dat kon prima samengaan. En het was heel normaal wat er op de boerderij gebeurde, want zo ging het nu eenmaal.

Het heeft best lang geduurd voordat ik erover doordacht. Ik moest er eerst voor uit huis en mijn eigen wereldbeeld vormen, los van de boerderij. Moest het zo gaan als het ging,
kon het echt niet anders? Ik ontdekte dat vleesvervangers geen ‘leerlappen’ zijn, zoals me thuis was verteld, maar best lekker zijn. Uiteindelijk kon ik het eten van vlees niet meer voor mezelf verantwoorden. Zo’n acht jaar geleden ben ik vegetariër geworden, drie jaar geleden vegan.

Het imago van veganisten is natuurlijk dat we een soort havermelkelite vormen zonder idee over hoe de boerenwereld eruitziet. Als boerenzoon weet ik dat wél. Ik kan een ander geluid laten horen en hoop dat ik daarmee mensen inspireer die anders misschien niet zo snel met deze manier van leven in aanraking zouden komen. Ik krijg veel reacties op wat ik deel, ook van boeren. Hun reacties zijn vaak niet mals. Ze zien me als een nestbevuiler, een verrader. Ik lach er maar om. Ik weet dat de geschiedenis aan mijn kant zal staan. Nog afgezien van het dierenleed, het huidige systeem is ook voor de boeren onhoudbaar.”

Liddie Austin

Journalist voor oa. Humanist, columnist