LEON BOER (57) is humanistisch uitvaartbegeleider en buitengewoon trouwambtenaar.
“Toen ik zes jaar geleden vanwege een gecompliceerde enkelbreuk wekenlang immobiel was, ging ik nadenken over de waarde van mijn leven. Wat betekende ik buiten mijn eigen kleine kringetje? Wat deed ik voor de medemens? Ik kwam tot de beschamende conclusie dat het beneden de maat was. Zodra ik was hersteld ben ik op zoek gegaan naar passend vrijwilligerswerk en koos ik voor humanistische uitvaartbegeleiding. Daarin komt veel samen: mijn fascinatie voor de dood en mijn behoefte om iets voor een ander te doen.
Als uitvaartbegeleider zet ik me in om samen met de nabestaanden de overledene een uitvaart te geven die echt bij hem of haar past. Ik vind het een voorrecht om dat te mogen doen. Je drukt op een deurbel bij mensen die je nooit eerder hebt ontmoet, je gaat met elkaar een proces in van een kleine week waarin je heel dichtbij mag komen. Je krijgt alles mee: het verdriet, de liefde, maar ook de ruzietjes die in een familie spelen. Na die week geef je elkaar een hand en zie je elkaar waarschijnlijk nooit meer. Ik blijf dat heel bijzonder vinden.
' Omdat de dood zo onherroepelijk is, leggen mensen bij een uitvaart vaak hun masker af. Daardoor voelt een uitvaart echter dan een bruiloft '
Naast mijn werk als humanistisch uitvaartbegeleider ben ik ook buitengewoon trouwambtenaar. Het klinkt misschien gek, maar ik vind uitvaarten mooier dan huwelijken. Een bruiloft kan soms een opgeprikt gebeuren zijn: uitbundige kleding, mensen die vaak toch een tikje ongemakkelijk zijn. Omdat de dood zoiets onherroepelijks is, leggen mensen bij een uitvaart juist vaak hun masker af. Daardoor voelt een uitvaart echter dan een bruiloft.
De dood is een welkome vriend, schreef Mozart eens aan zijn vader. Zo kijk ik er ook naar: ik ben er niet bang voor. Bij mensen die ik voor mijn werk als uitvaartbegeleider spreek, zie ik vaak berusting: het is goed, het leven is geleefd en nu wordt het afgerond. Het klinkt misschien gek, maar in de gesprekken met de stervenden ter voorbereiding op hun uitvaart wordt ook gelachen. Na je dood ben je ook niet weg. In welke vorm je blijft, of dat nu via reïncarnatie of iets anders is, weet ik niet, maar er is een energie die niet verloren gaat. Hij wordt opgenomen in de kringloop van het leven. Dat vind ik een geruststellende gedachte.
Het is soms waanzin hoeveel uren er in een afscheid gaan zitten: de stervende of zijn of haar familie bezoeken, het schrijven van het levensverhaal, het bedenken van een ritueel, de uitvaart zelf. Maar als ik na de uitvaart naar huis rijd, weet ik iedere keer weer waarvoor ik het doe. Thuisgekomen doe ik mijn pakkie uit, ga ik lekker met het hondje langs de rivier lopen en schud ik het van me af.”
Iedereen verdient een waardig afscheid. De Humanistische Uitvaartbegeleiding helpt je hierbij.
Goed verhaal?
Dit en meer journalistieke verhalen lees je in HUMAN INC, het tijdschrift van het Humanistisch Verbond.
Prikkelende interviews, verdiepende essays en verhalen van mensen over menselijkheid – je vindt het in HUMAN INC! Drie keer per jaar niet te missen verdieping en verlichting. Leden ontvangen het blad gratis. Voor 6 euro per maand ben je al lid. Doe met ons mee, word lid!
