We plaatsten vorige week een oproep aan lezers om – aan de hand van de oprichtingsrede uit 1946 – hun visie op het humanisme op te schrijven. Ingeborg Breuers is een twijfelende humanist. Maar ze gelooft in de humane mens en daardoor in 'humanitas' èn het humanisme,
Door Ingeborg Breuers
Ik ben een twijfelende humanist, die menselijkheid hoger inschat dan gemeenschap en kerk. Ik voel geen leemte, want ik was nooit kerkelijk, werd zonder geloof in een God opgevoed. Gelukkig komt mijn gevoel soms dichtbij een geloof in … een geloof in het humanisme. Cultuur en haar vele vormen zorgen ervoor dat ik geen leemte ken. Verwondering en bewondering voor de natuur, voor de evolutie en daardoor voor mens en dier geven mijn leven een vorm van waarde.
Doch ook dan twijfel, want er gaat veel vreselijk mis, menselijkheid is helaas te vaak onzichtbaar. Dan denk ik, de mens is het wreedste dier.
Toch kan ik momenteel in dit deel van de wereld in “vrede” met mijn omgeving leven, want hier geen oorlog. Want … hier zijn mensen die opkomen voor elkaar, voor vluchtelingen en zelfs voor dieren. Mensen, die de klimaatverandering willen keren, die zorg voor onze planeet, de aarde, boven geld en macht stellen.
Kunnen deze mensen de maat van alle dingen keren, vormen zij zo’n sterke gemeenschap, dat zij uiteindelijk gaan winnen?
Andersdenkenden respecteren dat is wat het humanisme voorstaat, zal dit humanisme ooit zege vieren, het winnen van het fanatisme? Zullen wij ons ooit kunnen laven aan ontspannen humanistische opvoeding?
Samen met door ons zelf gekozen gelijkgestemden lukt dit vaak. Het genieten van de ontroerende filosofie van een kind, het lezen een goed boek, het wegdromen in een schilderij, bewonderen van een zonsop- of ondergang en het delen van deze en onnoembaar veel andere mooie ervaringen schept banden.
Als twijfelende humanist wil ik blijven geloven in de humane mens en daardoor in humanitas èn in het humanisme, dat mij inspireert met haar niet-religieuze levensbeschouwing.
Beeld Flickr. Creative Commons