Vrijdenkers: Veerle Dietvorst
Het geloof verlaten waarmee je bent opgegroeid en verknoopt: deze mensen kónden niet anders. Makkelijk was het nooit: “Ik ben gelukkiger geworden, en tegelijkertijd voel ik de pijn en de rouw.”
VEERLE DIETVORST (52) werkt bij een particuliere instelling voor mensen met dementie. Ze groeide op in een gezin van Jehova’s getuigen.
“Ik heb nooit officieel afscheid genomen van de Jehova’s getuigen. Ik ben niet uitgesloten, ik heb me niet uitgeschreven; ik ben een jaar of vier geleden gewoon uit beeld verdwenen. Mijn man had het geloof al eerder verlaten. Ik respecteerde zijn keuze, maar dacht wel: hoe kun je dan ooit nog gelukkig zijn? Buiten de gemeenschap ben je overgeleverd aan de duivel, was mij altijd geleerd; mensen daar doen alles om je weg te houden van God en daarmee van een stralende toekomst in het paradijs. In tegenstelling tot mijn man ben ik in het geloof geboren. Ik heb me op mijn dertiende laten dopen en ben jarenlang de deuren langs geweest om mensen te vertellen over Jehova, de toekomst van de aarde en het eeuwige leven. Een mooiere boodschap kon ik me niet voorstellen.
Maar toen ik zag dat mijn man opbloeide nadat hij het geloof had verlaten, begon ik zelf ook te twijfelen. Mijn eerste reactie was: ik moet extra hard mijn best doen, want ik sta duidelijk onder invloed van de duivel! Maar het hielp niet. Op een gegeven moment liep ik vast, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik was heel bang, maar ik besefte wat ik had verloren door mijn hele leven om dit geloof heen te bouwen: mezelf. Ik had mijn eigen identiteit opgeofferd.
“ Als derde generatie Jehova’s getuigen zit het in mijn genen. Maar hoe is het mogelijk dat je door te geloven in God je identiteit moet opgeven? ”
De geloofsgemeenschap loslaten was voor mij heel moeilijk: als derde generatie Jehova’s getuigen zit het in mijn genen. Mijn hele leven stond op zijn kop: mijn denken, mijn zingeving, mijn sociale context, álles. Ik moest helemaal opnieuw beginnen. Het kostte veel moed om voor mezelf te kiezen, om uit te zoeken wie ik ben en wat ik wil. Mij was geleerd wat ik moest denken en zelfs wat ik moest voelen. Inmiddels lukt het me mede dankzij professionele hulp steeds beter om zelf te denken en zelf te voelen. Het is heel fijn om mijn eigen keuzes te maken en mijn verantwoordelijkheid nemen, zelfs in de kleinste dingen.
In dit proces ben ik veel mensen kwijtgeraakt en op mijn leeftijd maak je niet snel waardevolle nieuwe vrienden. Mijn ouders begrijpen mijn keuze niet, al hebben we nog wel contact. Het onderwerp is taboe. Mijn nieuwe leven voelde in eerste instantie dus vooral leeg, maar langzaamaan begin ik te voelen dat die leegte ook een nieuwe ruimte is. Ik ben gelukkiger geworden, al voel ik tegelijkertijd ook de pijn en de rouw dat dit kennelijk de consequentie is van zo’n in principe toch mooi geloof. Hoe is dat mogelijk: dat je door te geloven in God je identiteit moet opgeven?”
Lees ook de verhalen van Sofyan, Rajiv, Oliver, Veerle en Inge.
Het Humanistisch Verbond komt op voor het recht om te geloven wat je wilt, dus ook om niet te geloven. Bekijk hier ons dossier Vrijheid van denken.
Dit artikel komt uit HUMAN INC., het journalistieke tijdschrift van het Humanistisch Verbond
Meer lezen? Er zijn twee opties:
- Word lid, dan krijg je het magazine thuisgestuurd. Lid worden kan gemakkelijk en wel hier. Je draagt dan ook gelijk bij aan een sterker, hoognodig humanistische geluid in Nederland.
- Of neem een proefexemplaar. Bestel deze hier gratis!
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.