Volgens Van Praagprijs-winnaar Sinan Can drijft de wereld op vrouwen en wordt deze eeuw hún eeuw. Zijn vraag aan Andrée van Es: hoe ben je geworden wie je bent?
Andrée van Es (66) is voorzitter van de Nederlandse Unesco Commissie en toezichthouder bij een aantal instellingen.
“Ik vond mezelf vroeger stiekem lui en oppervlakkig, en vreesde het moment dat anderen dat ook zouden zien. Misschien heb ik daarom vaak dingen gedaan die me eigenlijk iets te moeilijk waren. Er wordt over vrouwen gezegd dat ze perfectionistisch zijn en geen fouten durven te maken, maar daarvan had ik gelukkig geen last.
Durf alsjeblieft te struikelen, adviseer ik jonge vrouwen nu. Als je valt, sta je gewoon weer op en ga je weer verder. Zo heb ik zelf veel geleerd. Geleidelijk kreeg ik die net te moeilijke dingen die ik deed onder de knie, totdat ik eindelijk kon erkennen: dit kan ik. Daarna ging ik mijn kennis overdragen op anderen.
“ Dat is ook iets: ik weiger verbitterd te worden. ”
Als je, zoals ik, jong in de politiek terechtkomt, is het heel makkelijk om te verharden. Het is ook verleidelijk om te denken dat je heel wat voorstelt. Toen ik spreekbeurten ging houden in het land merkte ik dat mensen het heel gewoon vonden als ik te laat kwam. Als Kamerlid was ik natuurlijk héél druk en belangrijk. Dat sloeg natuurlijk nergens op: ik was gewoon te laat vertrokken.
Tegen dat soort misverstanden heb ik altijd gevochten. De gedachte dat niemand beter is dan een ander is de rode draad bij alles wat ik doe. Daarom ben ik ook altijd fel op discriminatie. In je persoonlijke relaties moet je risico’s nemen en kwetsbaar durven zijn; in de buitenwereld moet je niet denken dat je het allemaal wel weet. Blijf nieuwsgierig, is mijn motto. Dat wil niet zeggen dat ik mezelf steeds opnieuw wil uitvinden, maar ik wil ook niet denken: zo ben ik nu eenmaal, daar valt niks aan te veranderen. Soms moet je je ongelijk bekennen, van mening veranderen. Ik vind dat alleen maar positief.
Lui en oppervlakkig voel ik me niet vaak meer, en in deze fase van mijn leven mag ik het soms zelfs zijn van mezelf. Mijn gevecht heeft dus wel wat opgeleverd. Niet per se voor de wereld, al moet ik daar misschien niet te somber over doen.
Dat is ook iets: ik weiger verbitterd te worden. In de linkse beweging zie je dat nu veel, omdat de grote stap voorwaarts van ons babyboomers niet echt is gelukt. Maar dat is geen reden om in een hoekje te gaan zitten simmen. Integendeel. Ik zie steeds meer het belang in van kleine stapjes en kleine, maar positieve maatschappelijke veranderingen.”
Lees ook over de strijd van Melek Can, de moeder van Sinan Can, Marietje Schaake, Minka Nijhuis en Nazmiye Oral.
Elke twee jaar reikt het Humanistisch Verbond de Van Praagprijs uit aan een persoon die in leven en werk vernieuwende ideeën en perspectieven laten zien die het humanisme voeden. Meer over de prijs, Sinan Can en eerdere winnaars vind je op onze site
Dit artikel komt uit HUMAN INC, het journalistieke tijdschrift van het Humanistisch Verbond. Meer lezen? Neem een proefabonnement. Nu drie nummers voor 7,50 euro. Meld je hier aan.
Tags: #sinan can
A list of posts
Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.