Direct naar de inhoud
Word lid
Lard Buurman

Gewoon omdat het moet: Lard Buurman

Type content: Nieuws Categorieën: HUMAN INC. magazine Humanisme Gepubliceerd op:

Sommigen voeren luidkeels actie, anderen stropen in stilte de mouwen op. Vijf verhalen van mensen die de noodzaak voelen om niet aan de zijlijn te blijven staan in deze roerige tijden vol crises, maar iets te dóén om de wereld een beetje beter te maken. Hoe houden zij het vol?

LARD BUURMAN (52) is kunstenaar. Samen met grafisch ontwerpster Roosje Klap en ondernemer Maarten Voorhoeve organiseert hij hulp aan Oekraïners.

“Bij eerdere vluchtelingencrises die zich in Europa voordeden dacht ik al: moet ik niet iets doen? Bij de oorlog in Oekraïne was het mijn beurt, voelde ik, ook omdat ik daar contacten had. Persoonlijke betrokkenheid helpt. In 2015 ben ik in Oekraïne geweest voor research voor een kunstproject. In de weken voordat de oorlog begon had ik al contact opgenomen met een kennis in Kyiv om te vragen hoe het was; toen de oorlog daadwerkelijk uitbrak, vroeg ik wat ik kon doen om te helpen. Doneer aan het leger, antwoordde hij, of aan een kunstenaarscollectief in Lviv dat voor vluchtelingen kookt. Lviv kende ik: een ontzettend mooi Habsburgs stadje. Het werd dus het laatste. Via een Wisetransfer maakte ik geld over naar het kunstenaarscollectief en vroeg mijn netwerk om dat via Tikkies aan mij ook te doen. Roosje Klap en Maarten Voorhoeve, goede vrienden van mij, sloten zich bij mij aan.

Het is vermoeiend en ik vraag me soms af hoelang het nog gaat duren, maar door wat we doen voel ik minder wanhoop

In de afgelopen maanden zijn we drie keer naar Oekraïne geweest: om voedsel te brengen, om vluchtelingen die naar Nederland kwamen te begeleiden en voor overleg met de mensen van Kukhnia, zoals het initiatief in Lviv heet. Wie zijn zij, wat doen zij, wat hebben ze nodig? Het bleek een leuke, betrouwbare groep te zijn. Ze begonnen met soep maken in hun eigen keukens en die uitdelen op straat. Inmiddels hebben ze een centrale keuken waar ze dagelijks maaltijden voor 120 mensen in verschillende shelters koken, organiseren ze activiteiten voor vluchtelingen en bieden ze huisvesting aan vluchtelingen die in Lviv blijven. En ze ondersteunen een psychiatrisch centrum.

Dit zijn allemaal dingen die niet door andere organisaties worden gedaan. Het schijnt dat internationale hulporganisaties in Oekraïne nog nauwelijks voet aan de grond hebben. Alle hulp die ik daar heb gezien, lijkt op wat wij doen: bottom-up, met eigen geld.

Het liefst zag ik natuurlijk dat Oekraïne deze oorlog wint, maar dat gaat in het gunstigste geval nog lang duren. Ik vrees voor komende winter. We zullen veel geld moeten gaan inzamelen, maar of dat blijft lukken? Het is een kwestie van volhouden. Dat lukt, omdat er ook veel positiefs uit dit werk te halen is. Door wat we doen, voel ik minder wanhoop. Het is vermoeiend en ik vraag me ook weleens af hoelang het nog gaat duren, want ik heb ook mijn gewone werk. Maar als je alleen de berichten over de oorlog volgt, voel je meer machteloosheid. Het is fijner om iets te doen als je die mogelijkheid hebt. Als kunstenaar gaat het normaal gesproken over mij, nu gaat het om iets groters.”

Goed verhaal?

Dit en meer journalistieke verhalen lees je in HUMAN INC, het tijdschrift van het Humanistisch Verbond.

Liddie Austin
Liddie Austin
Journalist voor oa. HUMAN INC., columnist

Deel dit

Tags: #human inc #Humanisme #vluchtelingen

A list of posts

Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.

Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.