Gewoon omdat het moet: Glenda Vijzelman
Sommigen voeren luidkeels actie, anderen stropen in stilte de mouwen op. Vijf verhalen van mensen die de noodzaak voelen om niet aan de zijlijn te blijven staan in deze roerige tijden vol crises, maar iets te dóén om de wereld een beetje beter te maken. Hoe houden zij het vol?
GLENDA VIJZELMAN (55) is namens BIJ1 lid van de stadsdeelcommissie Zuid in Amsterdam.
”Als je ziet dat iemand iets naars meemaakt, kun je ernaar kijken of iets doen waardoor de situatie verbetert. Dat laatste kreeg ik van kleins af aan van mijn opvoedouders mee. Ze leerden me: besef dat ongeluk ook jou kan overkomen. Het was niet dat je daar bang voor moest zijn, tegenslag hoort bij het leven. Maar het betekende wel dat je op je medemens moet letten, in de hoop dat er ook voor jou gezorgd zal worden als het bij jou tegenzit. Als mijn opvoedouders dat soort dingen tegen me zeiden – ‘Zie je wel dat niet iedereen het zo goed heeft als jij?’ – vond ik dat als kind maar gezeur. Nu ben ik blij dat zij me dat oog voor mijn omgeving hebben meegegeven. Zo voedde ik ook mijn eigen jongens op.
Mensen komen vaak naar me toe als ze advies nodig hebben over een probleem met de gemeente of de woningbouwvereniging. Ik heb vaak geen idee wie die mensen zijn, maar ze weten kennelijk dat ik hen kan begrijpen en actie onderneem. Als ik kan helpen, doe ik dat graag. Het zit gewoon in mij: ik ben een strijder tegen onrecht.
“ Mijn zoon zei laatst tegen mij: ‘Je kunt niet iedereen redden.’ Dat weet ik, en toch: bij onrecht moet je je mond opendoen ”
In de covidperiode konden veel mensen nergens naartoe. We gaan allemaal een keer dood, redeneerde ik, het virus is geen reden om mensen in de kou te laten staan. Ik begeleidde gezinnen in conflicten die ze hadden met de overheid; in de straat deelde ik voedselpakketten uit en samen met een paar dames uit de buurt kookte ik maaltijden voor ongedocumenteerden. Ik kreeg een adres op waar ik dat eten kon brengen, maar toen ik aankwam bleek daar alleen de contactpersoon van de groep te zitten. Ik werd meegenomen naar een plek in Amsterdam-Oost, waar mensen midden in de winter bleken te leven op een haast ontoegankelijk terrein zonder verwarming, keuken, toiletten en nauwelijks warme kleren. Ik schrok ervan. Wat ben jij een sufferd, dacht ik daarna: natuurlijk zijn er mensen die op plekken wonen waar dat eigenlijk niet kan. En dat terwijl er zo veel kantoorgebouwen en hotels in de stad leegstaan. Maar ja, money talks and shit walks. Ik zie de maatschappij altijd als een soort taart met verschillende lagen. De mensen op de onderste laag dragen de zwaarste last.
Mijn zoon zei laatst tegen mij: ‘Je kunt niet iedereen redden.’ Dat weet ik. Maar toch: bij onrecht moet je je mond opendoen. In de stadsdeelcommissie kan ik sinds dit voorjaar de schakel zijn tussen de maatschappij en de gevestigde orde, die niet weet wat mensen in de wijk kunnen meemaken.”
Tags: #human inc #Humanisme
A list of posts
Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.