Hardnekkige misverstanden over de abortuspraktijk

Nina Willemse is abortusarts in Amsterdam. Hiervoor werkte ze in een kliniek in Houten. “Vrouwen kwamen daar regelmatig overstuur bij ons binnen. Ze werden uitgemaakt voor moordenaar. Een trauma bovenop een trauma.”

Wie deze vrouwen uitmaken voor moordenaars? Voor de ingang van de kliniek in Houten staan dagelijks demonstranten. Het is onmogelijk om ze te negeren of te ontwijken. In het begin probeerde Willemse nog met anti-abortusdemonstranten in gesprek te gaan, maar al snel ontdekte ze dat er niet met hen te praten viel. “Ze zijn zo overtuigd van hun eigen gelijk dat ze niet open staan voor andere ideeën.”

Het probleem volgens Willemse is vooral dat er veel hardnekkige onwaarheden bestaan bij mensen die tegen abortus zijn. “Wat ze beweren komt nauwelijks overeen met de praktijk. Vrouwen zouden te makkelijk kiezen voor een abortus, of door omstandigheden ertoe worden gedwongen. Maar geen enkele vrouw denkt er lichtzinnig over. En ja, af en toe is er een vrouw waarbij de omstandigheden – financiën, druk van een partner – zwaar wegen, maar dat zijn echt uitzonderingen. Ik denk eerder dat mensen soms te makkelijk kiezen voor het krijgen van een kind dan voor een abortus.”

Willemse heeft voor dit beroep gekozen omdat ze vindt dat vrouwen het volledige recht hebben om over hun lichaam te besluiten. Abortusartsen zullen nooit iemand dwingen een abortus te doen. Er zijn strenge richtlijnen bij de begeleiding. “We vragen altijd aan de vrouw zelf, waar geen familie of partner bij zit, of ze dit echt wil. We moeten namelijk zeker weten dat er sprake is van een noodsituatie.”

Bij enige twijfel mag de abortusarts niet eens doorgaan. Dan wordt het gesprek aangegaan en worden alternatieven besproken. “Vrouwen weten heel goed dat er alternatieven zijn zoals adoptie of pleegzorg. Ik heb een keer met een vrouw zitten rekenen of het financieel mogelijk was om een kind te krijgen. Later kwam ze terug omdat ze ontdekte dat geldtekort helemaal niet de reden was; ze wilde het gewoon echt niet. Ook dat is een noodsituatie.”

Het instellen van bufferzones lijkt Willemse een goed idee, “maar dan moeten ze wel heel groot zijn, zodat mensen ook echt met rust worden gelaten.” Het onderliggende, meer structurele probleem is het taboe rond abortus, vertelt ze. “Vrouwen durven er niet met elkaar over in gesprek te gaan – terwijl één op de drie vrouwen een abortus heeft gehad!”

“De huidige generatie lijkt te zijn vergeten hoe belangrijk het recht op abortus is. Sommige vrouwen komen met hun ouders. Die zijn vaak enorm dankbaar dat hun kind het durfde te vertellen. Ik hoop op een publiekscampagne die mensen oproept hun vriendinnen en dochters te vertellen dat ze er voor ze zullen zijn als ze onbedoeld zwanger zijn en aan een abortus denken. Dat ze weten dat ze er niet alleen voor staan.”