Gewoon omdat het moet: Marjo van Bergen

MARJO VAN BERGEN (63) is geestelijk verzorger van mensen die in het aardbevingsgebied in Groningen wonen en vrijgevestigd geestelijk verzorger in de zorg voor mensen die niet in een instelling wonen.

“Als geestelijk verzorger in het Groningse aardbevingsgebied heb ik geleerd dat het leed daar niet alleen over scheuren in huizen gaat. Het gaat vooral over de afhandeling van de schade en de miskenning die daarin zit. Ik heb gezien hoe mensen geraakt en gekraakt worden door een falend systeem. Ze kregen schade, eerst alleen aan hun huis. Er werd beloofd dat het goed zou komen, maar dat duurt nu al tien jaar. In die tijd is vooral een nachtmerrie aan trage regelingen en procedures ontstaan. Intussen gaan levens door: mensen trouwen, scheiden, krijgen kinderen, maar blijven vastzitten aan dat huis. Ze kunnen hun hypotheek niet oversluiten en blijven er dus de hoofdprijs voor betalen; ze kunnen het huis niet verkopen en verhuizen. Het onrecht is zo groot.

Levensbeschouwelijk brengt het ook mij in de knel. Als mensen tragiek in het leven tegenkomen – sterfte, ziekte, tegenslag –  gaat het om de aanvaarding daarvan. Die dingen zijn niemands schuld, ze gebeuren gewoon. Dan helpt geestelijke verzorging. Als er echter moedwil of kwaadaardigheid in het spel is, wordt aanvaarding problematisch. Dat is hier het geval. Shell en Exxon Mobile, de NAM, onze eigen overheid en een hele reeks overheidsorganisaties hebben naar alle waarschijnlijkheid vuile handen. En dan zijn er nog zo’n 16 miljoen wegkijkers. Het pijnlijke is dat ik daar ook bij hoorde. Had ik me voordat ik er ging werken ooit druk gemaakt over de situatie in Groningen? Had ik me na mijn dagelijkse warme douche gerealiseerd wat de prijs daarvan voor Groningers was? Niet echt. Groningers zeggen terecht: ‘Wij zijn een wingewest.’ We gebruiken Groningen zoals je een kolonie gebruikt. Dat gebeurt ook in mijn naam, het is ook mijn regering die dit doet, die we dit hebben laten doen.

Ik zie dit als mijn laatste grote klus. Ik kan hier nog één keer alles geven wat ik heb geleerd. Het is ongemakkelijk om jezelf aan te bieden als geestelijk ondersteuner in een samenleving die zo beschadigd is. Mensen zijn wantrouwig en dat zijn ze niet voor niks. Er is weerstand, twijfel. Als geestelijk verzorger sta ik in een open veld in de wind met de inzet en de hoop om iets te betekenen. Niet alleen voor deze mensen, maar voor ons allemaal. Ons aller waardigheid staat op het spel.”