Genderidentiteit: Jason Hanna
Queer, intersekse, non-binair, een ‘echte’ man of vrouw. Vijf mensen over hun genderidentiteit: ‘In de spiegel zie ik bevestigd wie ik ben.’
JASON HANNA (31) is projectcoördinator bij Genderpraatjes, de online hulplijn voor trans- gender jongeren.
“Pas op mijn twintigste ontdekte ik dat transmannen bestaan. Transvrouwen kende ik toen wel al, maar ik wist niet dat het ook andersom kon. Als kind waren er bij mij al dingen die ik niet begreep: als ik vadertje en moedertje speelde met mijn buurmeisje wilde ik altijd de vader zijn; in mijn puberteit droeg ik onder mijn gewone kleding giletjes om mijn borsten platter te maken. Ik stond er niet bij stil waarom dat zo was, totdat ik in de Youtube filmpjes van transgender Aydian Dowling heel veel herkende: het platmaken van de borsten, het verliefd worden op vrouwen maar je niet lesbisch voelen. Ineens viel alles op zijn plek. Ik wist meteen: dit is wat ik wil en moet doen.
“ In de spiegel zie ik bevestigd wie ik ben ”
Daarna ging het snel. Een dag of drie nadat ik het voor het eerst voor mezelf had verwoord, liep mijn zus mijn kamer binnen. Toen ze het soort filmpje zag waarnaar ik keek, vroeg ze: ‘Wil je een jongen worden?’ Ik schrok zo dat ik spontaan ‘Ja!’ antwoordde. Ze liep meteen door naar mijn moeder om het aan haar te vertellen. Op dat moment vond ik het niet leuk zoals het ging, inmiddels ben ik er ook wel dankbaar voor. Ik weet niet hoelang ik er anders mee was rondgelopen. Nu had ik binnen twee weken al contact opgenomen met de genderpoli van het VU Ziekenhuis. Mijn moeder heeft het er in het begin wel moeilijk mee gehad. Ze had gewoon tijd nodig om het te verwerken, ik begrijp het wel. Dat zeg ik ook vaak tegen de mensen die ik via mijn werk bij Genderpraatjes spreek: wij weten vaak al wat langer wat er in ons speelt, voor ons vallen er dingen op hun plek. Als dat eenmaal zo is, willen we snel doorpakken, maar voor de buitenwereld komt het soms uit het niks en dus als een shock. Door hen mee te nemen in wat je voelt en denkt, kun je hen helpen om eraan te wennen.
Toen ik als man ging leven voelde dat deels als een bevrijding. Door de hormonen kreeg
ik een snor en een baard, ik kleedde me mannelijk en dacht: na de operatie ben ik een echte ladykiller! Dat viel tegen. Alle uiterlijke kenmerken waren er, maar mijn geest moest zich nog ontwikkelen. Dat duurde even. Ik ben inmiddels veel gelukkiger dan voor mijn transitie. Niet dat ik daarvoor ongelukkig was, want ik besefte niet wat er aan de hand was. Maar ik heb nu meer zelfvertrouwen en plezier in het leven. Als ik in de spiegel kijk, zie ik bevestigd wie ik ben.”
Tags:#gender#gendergesprek#genderidentiteit#human inc#Humanisme#mijn gender
Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.