Wat je kunt verwachten van een humanistisch geestelijk verzorger met een eigen praktijk? Noah Prent luistert niet alleen naar je levensverhaal, maar zet ook tattoos om bepaalde momenten in het leven te markeren. Programmamanager Nikki van Biemen van het Humanistisch Verbond gaat met hem in gesprek over de rituele kracht van tattoos én belandt ook zelf onder de naald.
Tussen de eindeloze rij van naambordjes staat het bordje: Tattoo & Chill. Na een minuut verschijnt daar Noah Prent. Met een wit T-shirt met een kleurrijke regenboog en de tekst ‘Love to love’ erop, een zilveren ketting met een klein glimmend pareltje eraan, een korte broek, legergroene crocs én natuurlijk: een heleboel tattoos. Een hondje, een smiley, een grote roos en vrouwen die op stelten lijken te lopen vallen als eerste op. De ruimte waar we naar binnen lopen staat in groot contrast met de rest van het kale gebouw. In de ruimte zijn een stuk of zeventien planten te vinden. Kleine vetplantjes en grote tropische planten. Met stipjes, streepjes, vlekjes en een heel spectrum aan tinten groen. De muur is volledig bedekt met posters, tekeningen en schilderijen. Afbeeldingen die niet alleen op deze muur hangen maar waarschijnlijk ook op lijven te vinden zijn. In de hoek staat een podium met daarop een kleurrijk Perzisch tapijt en twee oranje comfortabel uitziende stoelen.
“ Ik probeer ook echt een ruimte te creëren waar je wat meer in de vertraging kunt. ”
Zijn praktijk heet niet voor niets Tattoo & Chill. De ruimte voelt huiselijk en Noah heeft een relaxte uitstraling. ‘Mijn vrienden noemen mij vaak ‘turtle’ of ‘koala’. Omdat ik redelijk langzaam praat en ik het fijn vind om mensen een knuffel te geven. Ik probeer ook echt een ruimte te creëren waar je wat meer in de vertraging kunt.‘ Op de grond en de tatoeagebank zwerven nog een aantal ballonnen in de vorm van hartjes. Noahs vriendin is over vier weken uitgerekend en hij had zijn praktijkruimte samen met haar vriendinnen omgebouwd tot babyshowerlocatie. Hij is benieuwd wat hem te wachten staat zegt hij, terwijl hij zijn ogen neerslaat.
“ Ik voel me ontspannen en zijn houding en ogen nodigen uit om iets meer over mezelf te vertellen. ”
We gaan zitten aan een ronde tafel en een kop kruidenthee wordt me aangeboden. ‘Hoe ik normaal begin, is dat ik mijn klant wil leren kennen. Horen wat die ander bezighoudt.’ Noah wil dat iemand zich op zijn gemak voelt. Even kan landen. Dat begint met een laagdrempelig gesprek, zoals in ons geval. Ik neem een slok van de thee en begrijp wat hij en zijn vrienden bedoelen. Ik voel me ontspannen en zijn houding en ogen nodigen uit om iets meer over mezelf te vertellen. Ik praat over wat mij op dit moment veel bezighoudt, namelijk het zijn van een moeder van een jong kind, hoe ik de transformatie naar moeder worden heb ervaren en welke onzekerheden hierbij komen kijken.
“ Een tattoo zetten is op een bepaalde manier regie nemen over je eigen (levens)verhaal. ”
Het zetten van tattoos ziet Noah als een rituele handeling. Het gaat om de markering van een bepaald moment van het leven. Het lijf is hierin een soort dagboek. Op je lijf kun je betekenis vangen. Wat het bijzondere is, is dat die betekenis over de tijd heen ook kan veranderen. Je verhoudt je steeds opnieuw tot je tattoo. Een tattoo zetten is op een bepaalde manier regie nemen op je eigen (levens)verhaal. Als humanistisch geestelijk verzorger faciliteert Noah hierin. Hij probeert ruimte te geven door het stellen van vragen, zodat iemand tot dat verhaal kan komen. Hierin is het continu balanceren tussen stilte en verbeelden. Want dat is waar de tattoo om de hoek komt kijken. ‘Ik kan tijdens zo’n gesprek helpen in het verbeelden of symboliseren van een moment, herinnering of waarden die de persoon tegenover mij wilt markeren.’ We nemen even de tijd om het te hebben over het symbool dat bij mij naar boven komt wanneer ik nadenk over mijn dochter en de transitie naar moeder.
Jade Hermans (24) kent Noah vanuit de tattoo-industrie. Zelf is ze ook tattoo-artiest en is ze in de leer bij een vriend van hem. Deze vriend raadde haar aan om eens kennis te maken met Noah. De manier van werken zou haar vast aanspreken. Toen ze op Instagram zag dat Noah het zetten van tattoos combineert met gesprekken over zingeving werd ze nieuwsgierig. Ze had van tevoren al nagedacht over wat haar bezighoudt en waar ze het over wilde hebben met Noah. Met wat voor soort tattoo ze uiteindelijk thuis zou komen, wist ze nog niet.
“ Hoe Noah de tattoo zet heeft iets meer intentioneels en ritueels in zich. ”
‘Als jonge vrouw is het soms hard werken in deze harde business. Ik ben van nature een behoorlijk emotioneel mens.’ Ze maakt met haar hand vol ringen een aaiend gebaar wanneer ze vertelt hoe haar vriendin haar laatst moest troosten om een zielige film. Ze wist al dat dit ging gebeuren. ‘Ik ben gewoon snel geraakt. Dat kan me alleen nog weleens in de weg zitten.’ Jade wilde onderzoeken met Noah hoe zij zich weerbaarder kan gaan voelen. Haar zogeheten ‘trage vraag’, ofwel een vraag waar geen snelle, technologische oplossingen voor te vinden zijn, is hoe zij haar onzekerheid kan leren dragen. ‘Want het hoeft ook niet weg die onzekerheid, ik wil er mee in verbinding blijven.’
Deze manier waarop Noah werkt is een stuk ‘intiemer’ dan de meeste tattoo-artiesten normaliter werken. Daar is het vaak ‘u vraagt wij draaien’. In een betrekkelijk korte tijd wordt een tattoo op het lichaam gezet. ‘Dat kan best pijnlijk zijn’, en dat bedoelt Jade niet fysiek. ‘Stel je wilt een tattoo van een bloem voor je overleden oma laten zetten. Als tattoo-artiest kun je zo’n bijzonder moment echt verpesten door geen aandacht te besteden aan de aanleiding voor de tattoo. Noah neemt de tijd om je te leren kennen. Te horen waarom je een tattoo wil, wie die persoon was waarvoor je een tattoo wil zetten. Het heeft iets meer intentioneels en ritueels in zich’.
“ Wat ik prettig vind in het contact met Noah is dat er geen oordelen zijn. Het is een veilige plek om te onderzoeken wat me bezighoudt. ”
Jade vertelt dat een gesprek met Noah een heel ander gesprek is dan met een therapeut. Daarbij gaat het over behandelen of oplossen. Met Noah is het meer spiegelen. Noah hoeft de ander niet te labelen en heeft geen 10-weeks behandelplan. Hij luistert écht naar wat je zegt. ‘Wat ik prettig vind in het contact met Noah is dat er geen oordelen zijn. Het is een veilige plek om te onderzoeken wat me bezighoudt. En het mooie is dat ik daar ook een symbool voor heb gevonden. Iets transformatiefs en ritueels. De tattoo die zij door Noah heeft laten zetten, een vrouw die tot net onder haar billen in het water staat met een lange trap in haar handen, symboliseren de emoties waar Jade enerzijds mee worstelt maar anderzijds mee verbonden wilt blijven. ‘Er valt nog veel te ontwikkelen, ofwel de trap, maar ik vind het oké om in die emoties, ofwel het water, te zitten, om het daarin uit te houden. De tattoo is een blijvende herinnering en een klein kunstwerkje dat Jade voor altijd bij zich draagt.
“ De kunst van het luisteren is een vorm van levenskunst. ”
Of Noah zichzelf als kunstenaar ziet? ‘Dat vind ik een moeilijke vraag’, zegt hij wat verlegen. Hij beaamt wel dat hij de kunst van het luisteren beheerst. Een vorm van levenskunst noemt hij dat. Helpen vormgeven aan dat wat vanbinnen gebeurt. Tegelijkertijd is hij ook iemand die een bepaalde speelsheid meeneemt in zijn werk als ‘luisterkunstenaar’. Kom je een tattoo tegen, dan zóú je er op een bepaalde manier de ‘toets’ van Noah in herkennen. Terwijl hij het vertelt, moet hij lachen. ‘Het is geweldig hoe iemand uiteindelijk met een beeld komt waar je drie keer naar moet kijken. De afbeelding van bijvoorbeeld een lachende kikker kan symbool staan voor een soort ‘fuck you’, ik teken zélf mijn verhaal. Ik ben zélf de regisseur over mijn leven, ook als ik iets ongrijpbaars heb meegemaakt.’ Aan dit soort ironische verbeeldingen die mensen hun gevoel van regie teruggeven draagt Noah graag op artistieke en empathische wijze bij.
Noah is opgeleid tot humanistisch geestelijk verzorger. Dat houdt in dat hij mensen helpt met het vinden van antwoorden op ‘grotere’ vragen die niet 1,2,3 te beantwoorden zijn. Je kunt denken aan vragen als: waarom overkomt míj dit nou? Wat vind ik nou echt belangrijk? Hoe wil ik mijn leven invullen? Daar waar mensen vroeger naar de dominee of pastor gingen om het over dit soort vragen te hebben, zijn er voor mensen die niet geloven in een hogere macht humanistisch geestelijk verzorgers. Het humanisme is een levensbeschouwing die uitgaat van eigen verantwoordelijkheid, gelijkwaardigheid, autonomie en eigenheid. Hoewel het humanisme niet direct op de voorgrond speelt bij Noah’s gesprekken is zijn manier van werken volgens hem wel humanistisch van aard.
Noah legt ondertussen zo’n wegwerppapier, die je ook bij je huisarts of tandarts tegenkomt, op de bank en pakt een wegwerpscheermesje en maakt mijn huid met een steriel doekje kaal en schoon. Het apparaat dat hij vervolgens pakt heeft meer weg van een elektrische tandenborstel dan een tatoeageapparaat. Het geluid dat eruit komt is ook minder schel dan verwacht. De kleine speldenprikjes passen bij het zachte geluid dat dit apparaat maakt.
“ Ik houd mijn adem in en probeer zo stil mogelijk te zitten. Nu even geen vragen want opperste concentratie is nodig. ”
’Waar ik over nadenk’, zegt Noah terwijl hij geconcentreerd bezig is, ‘is om bij mensen die met mij in gesprek zijn geweest en dat willen markeren met een kleine, vrijwel onzichtbare tattoo, een punt te tatoeëren. Of een komma, stel het gesprek of de zoektocht vraagt nog om een vervolg.’ Nu komen de fijne lijntjes. Ik houd mijn adem in en probeer zo stil mogelijk te zitten. Nu even geen vragen want opperste concentratie is nodig. Ook Noah is heel stil en volledig gefocust op het stuk huid waar hij de naald op drukt.
Noah veegt met een doekje de achterkant van mijn bovenarm schoon. ’Zo, hij is klaar! Geen punt of een komma, maar een olijftakje, voor de geboorte van je dochter.’ Een markering van hetgeen wat voor mij één van de meest betekenisvolle momenten is uit mijn leven.
