“Ons huis is versterkt. Dat heeft alles bij elkaar zo’n zes jaar geduurd. Hoeveel miscommunicatie er niet is geweest. Hoelang we, mede daardoor, uit ons huis zijn geweest. Je kunt wel nagaan hoeveel geld er in alle overhead is gaan zitten. En dus niet alleen in de versterking van de woning. Dan heb ik het nog niet eens over al die uren vergaderen, al die dikke rapporten en al die formulieren, al die koffie voor al die mensen die zo goed hun best doen.”
“Maar goed, ons huis is dus met veel eigen investeringen prachtig versterkt, op twee muren na. Dat was volgens die ingenieurs niet nodig. Inmiddels zitten er toch weer scheuren in de woning, precies in de muren die niet versterkt zijn. Dat moet dan weer opgelapt worden. Dus trek je weer aan de bel. Dat doen mijn vrouw en ik nu zo’n tien jaar. Al die jaren hadden we onze tijd en energie ook in andere zaken kunnen steken. En dat geldt voor veel mensen in Loppersum. Het is vechten tegen de bierkaai. Moedeloos word je ervan. Nu zijn mijn vrouw en ik allebei montere types, maar je loopt echt tegen een bureaucratie op. Organisaties werken langs elkaar heen. Vanaf het begin gaat er meer geld naar ambtenaren, ingenieurs en advocaten dan dat er aan ‘stenen’ wordt besteed.”
“Oude mensen van in de tachtig horen dat ze hun huis uit moeten. Geef een vorm van begeleiding, zou ik zeggen, nazorg. Sowieso is het belangrijk dat er iemand naast je zit die wat tekst en uitleg kan geven bij alles wat er over je heen komt. Als je een bouwteam over de vloer krijgt, daar begrijp je niets van. Die spreken een soort geheimtaal. Mensen trekken hun mond niet open, zijn bescheiden en denken: ik wacht het maar weer af. Er zou gewoon iemand naast je moeten zitten die uitlegt wat voor jou het beste is. Ook voor emotionele steun is dat belangrijk. Er zijn natuurlijk bewonersbegeleiders, maar die zijn doorgaans niet bouwkundig onderlegd en helpen je niet om jouw keuzes te maken.”
“Er gebeuren zulke vreemde dingen. Bij ons in huis is alles onderzocht behalve de fundering. Dat was niet nodig, zeiden ze. De logica ontbreekt totaal. En wat ik om me heen zie, is schrijnend. Mensen die zich er helemaal voor afsluiten, uit zelfbescherming. Ze willen niets over de aardbevingen horen. Of ze worden activistisch. Zelf ben ik sinds 2012 lid van de Groninger Bodem Beweging. Juist om aandacht te blijven vragen voor Groningen en om mensen een gezicht te geven die eronder lijden.”
“Het leed is niet te overzien. Buurten worden uit elkaar gespeeld. Er ontstaan ruzies tussen buren. Ik ken een verhaal van mensen die in een twee-onder-een-kapwoning wonen. De een wil dat het huis wordt gesloopt, de ander dat het wordt versterkt.”
“Er is jaloezie. Mensen die nooit iets aan onderhoud hebben gedaan, krijgen net zoveel geld voor een nieuwe woning als mensen die hun huis altijd keurig hebben onderhouden. Er is frustratie omdat alles zo lang duurt. Daar kunnen mijn vrouw en ik over meepraten. Een luisterend oor is belangrijk. Gelukkig hebben wij elkaar, maar mensen die vastlopen en thuis niet kunnen praten, kunnen heel veel steun hebben aan geestelijke verzorging.”
- Lees hier meer over de existentiële problematiek in Groningen.
- Ook gedupeerde Nicole van Eijkern doet haar verhaal.
