Ze waren pas een jaar getrouwd toen hij serieus ziek werd. En nog een jaar later was hij dood. Zij had nog knap getwijfeld toen ze hem pas kende. Aardige, nette vent, daar niet van, maar wel een beetje zwijgzaam. En hij had ook nog van die onhandige tompoezen geserveerd bij hun eerste date, zodat de slagroom voluit op haar mooiste rok was gekledderd. Nee, dat was geen onverdeeld succes geweest. Tot het op een avond zwaar onweerde. Regen kletterde genadeloos tegen haar ramen, wolken joegen, het donderde, de hemel lichtte op van bliksem, het ging tekeer als bij een godsoordeel. Hij appte haar ineens: ‘Ben je bang? Kom anders hierheen’. Ze was verrast, ze ging.
Gastblog Trees Roose, vrijwillig spreekster bij Humanistische Uitvaartbegeleiding, regio Groningen.
In de stromende regen had hij naar haar uit staan kijken, in het donker, zeiknat, en hij gebaarde snel waar ze het beste haar rode Twingootje kon parkeren. En die wachtende man daar te zien, te midden van die regenvlagen, met de rollende donder boven zijn kop, het had haar ineens tot tranen toe geroerd. Ze haastte zich zijn huisje binnen en hij had in de gang stevig zijn armen om haar heen geslagen. Druipend van het water zoenden ze, onder de kapstok. Toen had ze het gevoeld: ze was veilig bij hem. Hij werd de man van haar leven. Ze trouwden snel, want zo jong waren ze niet meer. Maar de roze wolk kreeg al snel gitzwarte randen. De barre realiteit werd die van chemo’s, ziekenhuisbedden, bestralingen en uiteindelijk morfine en de dood. Ik vroeg haar: ‘Was het ’t waard?’. Ze knikte beslist. ‘Elke minuut ervan’, zei ze. ‘En kijk, dit briefje vond ik vandaag onder zijn kussen.’ Hij was geen geletterd man, en een prater was hij nooit geworden. Maar in scheve hanenpoten had hij moeizaam aan haar gekrabbeld: ‘Mijn allerliefste vrouw, deze twee jaar samen had ik voor geen goud willen missen. Maar ik had verdomme honderd met je willen worden. Ik hou zo veel van je. Het spijt me heel erg.’ Ze keek me aan. ‘Net wat hij zegt’, zei ze. ‘Voor geen goud.’ En of ik dát maar wilde opschrijven voor de toespraak. Precies zo.
Trees Roose schrijft regelmatig over dingen die ze meemaakt als spreekster bij uitvaarten.
Volg de Humanistische Uitvaartbegeleiding op Facebook en mis niets.
Foto via Ella van Halderen. Een spreekster tijdens een andere uitvaart.