“Het leven heb ik altijd al gruwelijk kort gevonden, ook al toen ik twintig was,” vertelt scenarioschrijver (Pleidooi, Oud Geld, Cloaca) Maria Goos in HUMUS. Verwondering over het leven voedt haar schrijverschap. Al werpt de eindigheid van het bestaan haar schaduw vooruit.
“Stel dat ik nog dertig jaar heb om te schrijven, dan ben ik 86, dan ben ik stokoud. Dan heb ik alleen maar tijd om te schrijven wat ik nu in mijn hoofd heb. Er mag geen enkel idee meer bij komen. Ik vind dat een benauwende gedachte. Het leven heb ik altijd al gruwelijk kort gevonden, ook al toen ik twintig was,” vindt Goos.
Waarom God?
Ze begrijpt niet goed dat mensen behoefte hebben aan een God. “God is toch een schijnhouvast? Het is juist fijn dat het leven geen zin heeft. Ik vind het een geschenk dat het nergens naar toe hoeft. Stel je voor dat het leven zin zou hebben en dat je ergens naar toe moet? Vreselijk. Wat is er nou zo moeilijk aan om in het leven verantwoordelijkheid voor je eigen daden te dragen?”
Wel vindt Goos intuïtie belangrijk. “Ik heb mijn kinderen heel erg hun voelsprieten laten ontwikkelen: soms komt je ratio later dan je gevoel.”
Tussen beeld en werkelijkheid
Het thema van HUMUS is ‘Tussen beeld en werkelijkheid’. Stigmatisering is een thema dat de leden van het Humanistisch Verbond flink bezighoudt. Recentelijk heeft een meerderheid van hen daar mee te maken gehad, zo blijkt uit een enquête in HUMUS. Wie er gestigmatiseerd worden en hoe we daar eens mee op kunnen houden, daar hebben de leden ook ideeën over.
En verder
– Een interview met de nieuwe voorzitter Boris van der Ham en diens voorganger Rein Zunderdorp
– Humanist aan het woord is Peter de Wit
– Een redactioneel van directeur Ineke de Vries
– Een essay van Esther Wit over de macht van media en medialogica
– Humanisme en kunst over het werk van Pia Spong.