Ik ben Henk Blanken. Ik heb Parkinson. Sinds ik weet dat ik daardoor een grote kans loop ook nog dement te worden, houd ik me bezig met de dood. Bijna elke dag. Ik heb er als schrijver zowat mijn vak van gemaakt.
Ik leef me te barsten, want het leven is prachtig als je vrij bent je leven vorm te geven. Daar hoort bij dat je vrij bent om over je eigen dood te beslissen – ik zou niet weten hoe het anders moest.
Begrijp me goed. Een zelfgekozen levenseinde is iets waar we zorgvuldig mee moeten omgaan. Daar moeten we goed over nadenken en met elkaar over praten.
Maar als je het leven niet meer verdraagt. Als je een weldoordachte, diepe doodswens hebt. Dan moet je stervenshulp kunnen krijgen.
Het is het een daad van medemenselijkheid om iemand waardig te laten sterven.
Ik ben nog maar half de man die ik was. Daar kan ik mee leven. Maar hoe gaat dat straks? Als ik niet meer weet dat ik leef? Dan ben ik liever dood.
De euthanasiewet is een barmhartige wet voor mensen die zullen overlijden aan een tumor of aan een gruwelijke ziekte als ALS. Nergens in de wereld is stervenshulp zo goed geregeld als bij ons.
Maar dan moet je niet dement worden. Als je niet te laat wil sterven, moet je te vroeg om euthanasie vragen. Je moet de dood maanden cadeau doen omdat op tijd sterven, op jouw tijd, te moeilijk is.
Het lukte in de zeventien jaar van de euthanasiewet precies zeventien mensen.
Tienduizenden mensen met dementie vielen buiten de boot. En stierven zoals ze dat per se niet wilden. Dat moet anders. Dat kan anders.
Alleen artsen mogen euthanasie verlenen. En veel artsen willen dat niet als een patiënt niet meer begrijpt wat er gebeurt. Ik snap dat. Als ik mijn eigen arts was, zou ik mij ook geen spuitje geven.
Je moet het samen doen. De patiënt, haar arts en een naaste. Ik, mijn dokter en mijn lief.
Want zij weet als geen ander wanneer ik had willen sterven. Als het mijn tijd is, kan zij het de arts vragen – alsof ik het zelf vraag.
Die steun van een naaste is nu al onmisbaar. Als we dat erkennen en vastleggen – in wat ik de achterblijvers-clausule noem – staat een arts er niet langer alleen voor.
En zullen meer artsen mensen met dementie menswaardig willen laten sterven.
Nergens is de zelfgekozen dood zo goed geregeld als in Nederland. Maar niet voor iedereen. De euthanasiewet en de praktijk schieten tekort voor mensen met dementie, en werken evenmin voor psychiatrische patiënten. En voor wie ‘klaar’ is met leven bestaat nog geen wettelijke regeling.
Met mijn manifest Mijn Dood is niet van Mij doe ik een oproep aan de regering deze vergeten groepen niet langer negeren. Sta ook voor een humaan levenseinde voor iedereen. Steun mijn oproep hier. Op 17 december bied ik het manifest aan.
