Vrouwen beslissen zelf over een keuze voor abortus. Dat anti-abortusactivisten voor de deur van een kliniek ze daarvan willen weerhouden is geen ‘hulp’, maar ongepast vindt Humanistisch Verbond directeur Christa Compas.
Een vrouw komt huilend binnen en vertelt aan de baliemedewerker dat ze zojuist is lastig gevallen. Binnen is het Vrelinghuis, de abortuskliniek in Utrecht. Buiten is ze lastig gevallen door anti-abortusdemonstranten. Ik ben getuige, die dag in december ben ik in het Vrelinghuis en zie hoe de vrouw wordt gekalmeerd. In haar handen een folder met afschuwelijke beelden en onjuiste informatie. Van een abortus zou je depressief worden. Of: na een abortus heb je 50 procent meer kans op borstkanker. Wetenschappelijk bewijs is er niet. En dan lees ik in de Volkskrant (O&D, 4 juli) dat van intimiderende en agressieve actievoerders geen sprake is. Chris Develing van anti-abortusclub Schreeuw om Leven vindt het in zijn opiniestuk zelfs nodig om mij af te schilderen als leugenachtig en ongeloofwaardig.
Sinds begin vorig jaar zet ik mij in voor de vrije keuze bij abortus. Ook in Nederland is er een groeiende conservatieve beweging die seksuele rechten wil terugdraaien, zoals het recht op abortus. Daar moest een ander geluid tegenover komen te staan: dat van de bescherming van de vrije keuze. De vrouw is vrij om over haar eigen buik te beslissen.
Stop intimidatie bij abortusklinieken
Roep samen met ons gemeentes op bufferzones in te stellen
Géén nepnieuws
Dat Develing mij een leugenaar noemt, daar kan ik mee leven. Maar dat hij de verhalen van medewerkers, omwonenden en de vrouwen die bij de kliniek komen, in zijn betoog afdoet als ongeloofwaardige anekdotes, is niet acceptabel. Want het aantal demonstraties is toegenomen en verergerd. Dat is geen nepnieuws.
Niet voor niets heeft het Vrelinghuis vorig jaar voor de kliniek een bord opgehangen. Daarmee wordt gewaarschuwd voor ‘agressieve anti-abortusdemonstranten’. Het Vrelinghuis signaleerde dat vrouwen in toenemende mate worden belemmerd in hun vrije toegang tot de kliniek. Tot 2017 werd gemiddeld eens per maand gedemonstreerd. Sindsdien is het aantal toegenomen tot zeker twee maal per week.
Ongeveer de helft van deze demonstraties wordt van tevoren aangekondigd bij de kliniek. De demonstraties gebeuren dus ook vaak onaangekondigd. Wat ik op die dag in december meemaakte, maken de baliemedewerkers van het Vrelinghuis wekelijks mee. Vrouwen die overstuur zijn, aangeslagen zijn en soms huilend weglopen en de kliniek niet eens in durven te gaan.
Het is juist zo intimiderend omdat de ‘demonstranten’ er niet uitzien als leden van een motorbende of voetbalhooligans, maar als je moeder. Je moeder die je veroordeelt om wat je doet, die je valse informatie geeft over wat de gevolgen van een abortus kunnen zijn. Juist daardoor kruipt het onder je huid en raken de vrouwen er overstuur van.
Keuzevrijheid
Om zijn punt te maken, citeert Develing uit een brief van de Utrechtse burgemeester Jan van Zanen aan de gemeenteraad over de toenemende demonstraties bij de kliniek. Van Zanen zou daarin stellen dat bufferzones overbodig zijn. Inderdaad, Van Zanen stelt dat de wet op de openbare manifestaties geen aangrijpingspunten biedt om het recht op vrije meningsuiting op voorhand in te perken met een bufferzone.
Tegelijkertijd meldt de brief dat buurtbewoners zeggen dagelijks getuige te zijn van de demonstraties en een petitie zijn gestart en dat het Vrelinghuis last heeft van de demonstraties. Op grond daarvan komt de burgemeester weliswaar tot de conclusie dat hij niet de wettelijke ruimte ziet om bufferzones in te stellen, maar dat hij wel het demonstreren bij de toegangen van de kliniek voortaan gaat verbieden. Want, zo schrijft de burgemeester, vrouwen maken hun eigen keuzes en mogen niet gedwongen worden hierover verantwoording af te leggen aan derden. Zeker niet als zij zich in een kwetsbare gemoedstoestand bevinden. De toegang tot de kliniek en het parkeerterrein moet dus vrij blijven.
Deze uitspraak van de burgemeester onderschrijven wij volledig. Wij staan als organisatie voor het recht van elk mens om zijn of haar persoonlijke keuzes te maken. Keuzevrijheid van vrouwen over hun eigen lichaam is daarvan een belangrijk onderdeel. Vrouwen beslissen wie ze wanneer in dat keuzeproces willen betrekken.
Ongevraagd advies, een ongevraagd oordeel of het ter verantwoording roepen van vrouwen verpakt in ‘het recht op demonstratie’ of als ‘hulp’ op een verkeerd moment, op een verkeerde plaats, past daar niet in.
Over het verschil van mening dat we hebben, over het recht van vrouwen om over hun eigen lichaam te beslissen, daarover kunnen we uiteraard met elkaar praten.
Dit opiniestuk van directeur Christa Compas verscheen op 8 juli in de Volkskrant
Waarom maken wij ons druk over het abortusklimaat in Nederland?
In Nederland is toch alles rond abortus goed geregeld? Wat betreft wetgeving zeker, maar ook hier proberen conservatieve krachten de abortuspraktijk in een negatief daglicht te plaatsen. Zij zijn volledig gericht op het terugdraaien van verworven vrijheden en rechten. Lees in ons abortusdossier wat we doen om de vrije keuze te beschermen.
Tags: #Abortus #intimidatie
Vrij denken, samen leven. Sinds 1946.
Blijf op de hoogte van acties voor een menselijker samenleving, inspirerend nieuws en evenementen.